چند لمحن کي آزمائي ٿو،
تنھنجي تصويِر ھِڪ بڻائي ٿو.
ڏِسُ، انڌيرا وڃن ٿا وڌندا اڄُ،
خواب پنھنجا ئيِ ڪجھ جلائي ٿو.
اُس، بيابان جي سھي نہ سگھبيِ،
ريت جي گھر کي تہ بہ پڏائي ٿو.
ترس، جي چنڊ ٿو ڇُھڻ چاھيِن،
آسمان کي اِجھو جھڪائي ٿو.
ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو