شاعري

باھ جون پاڙون

ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.

Title Cover of book باھ جون پاڙون

ھوريان ھوريان ھوا ھلي ٿيِ،

ھوريان ھوريان ھوا ھلي ٿيِ،
تنھا آھيِن توُن بہ چوي ٿيِ.

سمنڊ سڄو ڇو خالي ٿيِ ويو،
واري اڄُ ساحل کان پڇي ٿيِ.

چانڊوڪيِ راتيُن ۾ مونکي،
برپٽ جيِ ڪا لھر سڏي ٿيِ.

منھنجي گھر کي ساڙڻ خاطر،
شھر سڄي ۾ باھ ٻري ٿيِ.

جڳ سان مشڪيِ ٿو ڳالھايان،
اندر اندر دل تہ جھري ٿيِ.