ڪوُڙ کي لچ چوڻ ضروُري آ،
ٿورو ماڻھوُ ٺھڻ ضروُري آ.
مان چريو ۽ ڪيان ٿو ڳالھ چريِ،
ڪجھ چرين جيِ ٻُڌڻ ضروُري آ.
گر ٿو چاھيِن خدا کي پائڻ توُن،
ڪُجھ چريو ٿيِ پوڻ ضروُري آ.
دل جي ھر تھ ۾ ڪُجھ نہ ڪُجھ آھي،
گھاو ھر ھِڪُ ڇُھڻ ضروُري آ.
شاعري
باھ جون پاڙون
ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.
- 4.5/5.0
- 10
- 3
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ڊاڪٽر ونود آسوداڻي
- ڇاپو پھريون
ٿورو ماڻھوُ ٺھڻ ضروُري آ.
مان چريو ۽ ڪيان ٿو ڳالھ چريِ،
ڪجھ چرين جيِ ٻُڌڻ ضروُري آ.
گر ٿو چاھيِن خدا کي پائڻ توُن،
ڪُجھ چريو ٿيِ پوڻ ضروُري آ.
دل جي ھر تھ ۾ ڪُجھ نہ ڪُجھ آھي،
گھاو ھر ھِڪُ ڇُھڻ ضروُري آ.