شاعري

باھ جون پاڙون

ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.

Title Cover of book باھ جون پاڙون

گھر بہ خود گھر ھجڻ ضروُري آجي

گھر بہ خود گھر ھجڻ ضروُري آجي،
منھنجي ڀر ۾ وھڻ ضروُري آھي.

سج لھڻ سان تپت نہ گهٽجي ٿي،
ڪٿي ساھي پٽڻ ضروُري آھي.

سچ ٻُڌائي نہ قتل ڪر منھنجو،
مرڪي مجڪي آلڻ ضروُري آھي.

بند در توُن ڏسيِ نہ موٽي وڃُ،
در تي دستڪ ڏيڻ ضروُري آھي.

ڪفن لاءِ ڪو لٽو ملي نہ ملي،
تنھنجي چنري ھئڻ ضروُري آھي.