اڄُ ھوا ۾ ايڏيِ نميِ ڇو آ،
درد جھوُنو دوا نئيِن ڇو آ.
درد منھنجو پراڻو ساٿيِ آ،
شام جو رُئڻ جي ڪميِ ڇو آ.
ڪيِن خود کي بہ ڪو ڏسيِ سگھندو،
ڇانوريِ ايڏيِ روشنيِ ڇو آ.
ڪو پڙاڏو نہ ڪا صدا آئيِ،
بانوريِ پوءِ بہ زندگي ڇو آ.
شاعري
باھ جون پاڙون
ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.
- 4.5/5.0
- 10
- 3
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ڊاڪٽر ونود آسوداڻي
- ڇاپو پھريون
درد جھوُنو دوا نئيِن ڇو آ.
درد منھنجو پراڻو ساٿيِ آ،
شام جو رُئڻ جي ڪميِ ڇو آ.
ڪيِن خود کي بہ ڪو ڏسيِ سگھندو،
ڇانوريِ ايڏيِ روشنيِ ڇو آ.
ڪو پڙاڏو نہ ڪا صدا آئيِ،
بانوريِ پوءِ بہ زندگي ڇو آ.