پاڻ کي پاڻ کان ڇڏائي ڪو،
ڪير آھيان اِھو ٻُڌائي ڪو.
دَردَ دل ۾ اڃا ڪچا آھن،
باھ ٻاري وري سِجھائي ڪو.
ڇا ڪريان ياد ڪيِئن وساريان مان،
ايترو ئيِ اچيِ ٻڌائي ڪو.
گر خدا کي نہ ٿو مڃي دلبر،
ساري دنيا ڏسان ملائي ڪو.
شاعري
باھ جون پاڙون
ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.
- 4.5/5.0
- 10
- 3
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ڊاڪٽر ونود آسوداڻي
- ڇاپو پھريون
ڪير آھيان اِھو ٻُڌائي ڪو.
دَردَ دل ۾ اڃا ڪچا آھن،
باھ ٻاري وري سِجھائي ڪو.
ڇا ڪريان ياد ڪيِئن وساريان مان،
ايترو ئيِ اچيِ ٻڌائي ڪو.
گر خدا کي نہ ٿو مڃي دلبر،
ساري دنيا ڏسان ملائي ڪو.