ڇا لکان، ڪيِئن لکان، ٻُڌائي ڇڏ،
ڪيِئن مان شاعر بڻان، ٻُڌائي ڇڏ.
خواب پنھنجا ڇڏيا ورھائي موُن،
ننڊ ڇو مان ڏسان، ٻُڌائي ڇڏ.
پاڇا، پاڇن کي، موُن سڏيِندو ڏٺو،
ڪنھنکي ماڻھوُن چوان ٻُڌائي ڇڏ.
زندگي توکي ڪيِئن لھان ڳولھي،
راھ ڪھڙي وٺان، ٻُڌائي ڇڏ.
شاعري
باھ جون پاڙون
ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.
- 4.5/5.0
- 10
- 3
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ڊاڪٽر ونود آسوداڻي
- ڇاپو پھريون
ڪيِئن مان شاعر بڻان، ٻُڌائي ڇڏ.
خواب پنھنجا ڇڏيا ورھائي موُن،
ننڊ ڇو مان ڏسان، ٻُڌائي ڇڏ.
پاڇا، پاڇن کي، موُن سڏيِندو ڏٺو،
ڪنھنکي ماڻھوُن چوان ٻُڌائي ڇڏ.
زندگي توکي ڪيِئن لھان ڳولھي،
راھ ڪھڙي وٺان، ٻُڌائي ڇڏ.