روُح سان ڪو گر ڳائي تہ غزل ٿيِندو آ،
ڪوئيِ دل سان گر چاھي تہ غزل ٿيِندو آ.
نانءُ ڪنھنجو جي ڪتابن ۾ لکيِ پوءِ ڊپ ۾،
بي دليو ڪوئيِ مٽائي تہ غزل ٿيِندو آ.
ڪنھن ڊٺل گھر جيِ ڀڳل ڀت، ڇيِھوُن ڇيِھون ڇت،
پنھنجي خوابن سان ٺاھي تہ غزل ٿيِندو آ.
ناھي رشتو، ناھي ناتو، تنھن ھوُندي پڻ،
ڳوڙھا ڪنھن لاءِ ڪو ڳاري تہ غزل ٿيِندو آ.
پاڻ کان پڻ پياريِ شءِ ڪوئيِ گر،
پنھنجي ھٿ سان ئيِ وڃائي تہ غزل ٿيِندو آ.
دانھن يا ڪوُڪ ڪري ٿو، نہ ڪڏھن ھوُ ڪائيِ،
چوٽ چُپ چُپ ڪو کائي تہ غزل ٿيِندو آ.