شاعري

باھ جون پاڙون

ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.

Title Cover of book باھ جون پاڙون

روُح سان ڪو گر ڳائي تہ غزل ٿيِندو آ،

روُح سان ڪو گر ڳائي تہ غزل ٿيِندو آ،
ڪوئيِ دل سان گر چاھي تہ غزل ٿيِندو آ.

نانءُ ڪنھنجو جي ڪتابن ۾ لکيِ پوءِ ڊپ ۾،
بي دليو ڪوئيِ مٽائي تہ غزل ٿيِندو آ.

ڪنھن ڊٺل گھر جيِ ڀڳل ڀت، ڇيِھوُن ڇيِھون ڇت،
پنھنجي خوابن سان ٺاھي تہ غزل ٿيِندو آ.

ناھي رشتو، ناھي ناتو، تنھن ھوُندي پڻ،
ڳوڙھا ڪنھن لاءِ ڪو ڳاري تہ غزل ٿيِندو آ.

پاڻ کان پڻ پياريِ شءِ ڪوئيِ گر،
پنھنجي ھٿ سان ئيِ وڃائي تہ غزل ٿيِندو آ.

دانھن يا ڪوُڪ ڪري ٿو، نہ ڪڏھن ھوُ ڪائيِ،
چوٽ چُپ چُپ ڪو کائي تہ غزل ٿيِندو آ.