پاڻ جھڙو نہ ٿو لڳي ڪوئي،
شخص کي شخص جي وڻي ڪوئي.
خوب آھي دوُنھو چون ٿا سڀ،
چڻگ جيان ٿو ڪٿي دکي ڪوئي.
شاعري ٿو ڪيان چوي ھرڪو،
شعر ڪنھنکي اگر چڀي ڪوئيِ.
ٿو پڪاري خُدا کي ھرڪو ھت،
پر خُدا جي نٿو ٻڌي ڪوئي.
خوف ٿو موت جيان اچي وڌندو،
ڳالھ خنجر جي جي، ڪڍي ڪوئي.
شھر ڪوُڙو پچار ڪوُڙن جيِ،
سچ متان ڪو ھتي چوي ڪوئي.