ذري ذري کي زندگيِ ڏيِندُس،
ٿيِءُ نہ مايوُس، تازگيِ ڏيِندُس.
سج يا چنڊ بڻجڻو ڪونھي،
جڳنوُ بڻجيِ بہ روشنيِ ڏيِندُس.
باغ جا گُل سُڪي ويا سارا،
مُرڪ جي توکي سوُکڙي ڏيِندُس.
توُن ڪڏھن منھنجي ڀر ۾ ويھيِ ڏِسُ،
درد تو کان وٺيِ، خوشيِ ڏيِندُس.
شاعري
باھ جون پاڙون
ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.
- 4.5/5.0
- 10
- 3
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ڊاڪٽر ونود آسوداڻي
- ڇاپو پھريون
ٿيِءُ نہ مايوُس، تازگيِ ڏيِندُس.
سج يا چنڊ بڻجڻو ڪونھي،
جڳنوُ بڻجيِ بہ روشنيِ ڏيِندُس.
باغ جا گُل سُڪي ويا سارا،
مُرڪ جي توکي سوُکڙي ڏيِندُس.
توُن ڪڏھن منھنجي ڀر ۾ ويھيِ ڏِسُ،
درد تو کان وٺيِ، خوشيِ ڏيِندُس.