ھوا جو جھونڪو لڳندو جيسيِن.
ڏِئو بہ دل جو ٻرندو جيسيِن.
خوشبوُءِ مھڪائيِنديِ من کي،
حُسن بہ گُل جو ٽِڙندو جيسيِن.
سِج ۽ چنڊ ھج ڪنھن جا سڏبا،
جڳ کي اُجالو مِلندو جيسيِن.
جيِون آھي ڏُکيِ پِروليِ،
ھوريان ڌاڳو کُلندو جيسيِن.
شاعري
باھ جون پاڙون
ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.
- 4.5/5.0
- 10
- 3
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ڊاڪٽر ونود آسوداڻي
- ڇاپو پھريون
ڏِئو بہ دل جو ٻرندو جيسيِن.
خوشبوُءِ مھڪائيِنديِ من کي،
حُسن بہ گُل جو ٽِڙندو جيسيِن.
سِج ۽ چنڊ ھج ڪنھن جا سڏبا،
جڳ کي اُجالو مِلندو جيسيِن.
جيِون آھي ڏُکيِ پِروليِ،
ھوريان ڌاڳو کُلندو جيسيِن.