صاف دل جو ماڻھوُ وڻي ئيِ نہ ٿو،
کوٽي سڪي جيان ھلي ئيِ نہ ٿو.
ھنجيِ پايل جي موُن ٻوڌي ڇم ڇم،
راڳ ڪو، گيِت ڪو وڻي ئيِ نہ ٿو.
عشڪ ۾ دوکا کائيِ کيئيِ پڻ،
ھوُ اڻاسو آ، ڪجھ سِکي ئيِ نہ ٿو.
گر زخم ھِڪُ ھُجي تہ ڀرجيِ وڃي.
عشق ناسوُر آ ڇُٽي ئيِ نہ ٿو.
حال ڪنھن سان وڃيِ اوريان دل جو،
شھر ۾ ڪو چريو مِلي ئيِ نہ ٿو.