شاعري

باھ جون پاڙون

ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.

Title Cover of book باھ جون پاڙون

خواب اڌوُرا کڻيِ ھليو ويو،

خواب اڌوُرا کڻيِ ھليو ويو،
ھڪ بازيِ نئيِن ھڻيِ ھليو ويو.

دريا جھڙيِ ھُنجيِ فِطرت،
ساحل کي بس ڇُھي ھليو ويو.

مان ويڳاڻو ويٺو آھيان،
ھوُ پنڇيِءَ جيان اُڏريِ ھليو ويو.

چوَراھي تي بيِٺو آھيان،
ھوُ آيو ۽ مشڪي ھليو ويو.

ڪيِئن چوان مان قاتل ناھي،
نيڻ جھڪائي ڪھي ھليو ويو.