ڪا خوشي، ڪو تہ غم، گهُري وٺندُس،
ھن کان مان ڪا تہ سوُکڙي وٺندُس.
صاف دل کي ڪرڻ ضروُريِ آھي،
مان تہ بازار مان، مُئيِ وٺندُس.
ھڪ سُئيِ ھڪ سڳو ڏئي ڇڏ توُن،
گُلن جو ھار مان پُئي وٺندُس.
توُن ھوا آھين پر ھوا کي پڻ،
مان تہ خوشبو بڻيِ، ڇھي وٺندُس.
سارو سامان گهر جو وڪڻيِ پڻ،
سنڌ جي ٿورڙي مٽيِ وٺندُس.