ڪڏھن ڪيِئن ڪنھنکي مان ڪجھ يار چوندُس،
فقط پنھنجيِ ڌن ۾ مگن مان تہ رھندُس.
سڃڪڻپ مان توکي ڏيان ڪھڙي دلبر،
ڏيِئو بڻجيِ طوفان سان وڙھندو رھدُس.
نہ ديِوار ڪافيِ، نہ ڪائيِ ھجي ڇت،
محبت جيِ ڳولھي مگر ڇانو لھندُس.
نہ ڪائيِ خوشيِ آ، نہ غم آھي ڪوئيِ،
چرين سان چريو ٿيِ پيو آنءُ نچندُس.
سلا زھر جا سڀُ ڪڍي مان ٻنيِءَ مان،
محبت جو ٻوُٽو فقط ھڪڙو ھڻندس.
ڪيان ڇا مان ھيرا، ڪيان ڇا مان ماڻڪ،
اچيِ تنھنجي چانئٺ مِٽي ٿوريِ چُمندُس.