ھوائن جي اڄُ مان ھلڻ کان ڊڄان ٿو،
مان خود کي بہ ڄڻ ڪجھ چوڻ کان ڊڄان ٿو.
ھليو مان تہ آيس، سندس در تي يارو،
مگر کيس سڏڙا ڪرڻ کان ڊڄان ٿو.
سُڃاڻن ھي ماڻھوُ سڀئي ٿا مونکي،
مگر مان تہ ڪنھن کان ملڻ کان ڊڄان ٿو.
سوالن پٺيان آ جوابن جو وارو،
الائي ڇو مان ڪجھ پُڇڻ کان ڊڄان ٿو.
نوان رنگ آھي، نوان ڍنگ آھن،
زماني جوُن ڳالھيوُن سکڻ کان ڊڄان ٿو.
سنڀالي سنڀالي سڄڻ توُن بہ ھلجانءِ،
ڏٺل راھ تي پڻ ھلڻ کان ڊڄان ٿو.
لڳا ڪيترا زخم دل تي چوان ڇا؟
فضائُن کي ھاڻي ڇھڻ کان ڊڄان ٿو.