ايڏا نازڪ رشتا آھي، ھٿ لڳڻ سان ڀُري پيا،
سوچي سوچي ٻڌم بہ ڌاڳا، ھٿ لڳڻ سان کُلي پيا.
جيڪي پٿر دل ھئي سي پڻ، رُئن رڙن ٿا ھاڻي،
زندگيِءَ سان گفتگوُ ڪندي الائي ڇو ڇَلي پيا.
جاڳي جاڳي ڪيڏيوُن راتيوُن، مونکي آخر ننڊ آئيِ،
زور زور سان سڏ ڪيا ڪنھن، خواب مڙيوئيِ ٽُٽي پيا.
چئو ڀلا گُل ڪيستائيِن ٽاريِءَ تي مُرڪن ۽ مشڪن،
ھوريان ڪنھنجي واٽ نھاري شام جو آخر ڇِڄيِ پيا.
ڪيِن آيو عظر ڪوئيِ مونکي، موُن جھڙو ڪٿي عڪس،
آئيِنا ڪيڏا الائي ڏسندي ڏسندي ڀڄيِ پيا.