کٽ جي واڏڻ ڪوئي ڇڪي ويٺو،
زندگيِءَ سان بہ ڄڻ وڙھي ويٺو.
کيس بھڻ تہ ايِندو ڪونھي،
ننڊ ۾ پڻ ڏٺُم چُري ويٺو..
ڪير ٻُڌندو نہ ڪنھن ٻڌو آھي،
واڪو واڪاڻ ھوُ ڪري ويٺو.
ھن کي وڃڻو ڪٿي بہ ڪون آھي،
آرسيِءَ سان تہ سچ سلي ويٺو.
ڪا تہ ڳر، ڪور ڪجھ تہ ھٿ ايِندو،
وقت کي ڦل جيان ڇِلي ويٺو.
جنگ ڪنھن ڪيِئن ڪرائيِ، ڪير پڇي،
ماڻھوُ ماڻھوُءَ لي بس ڪھي ويٺو.
ڪوئيِ چيِڀاٽجي وڃي تہ وڃي،
روز ڊڪندو آ جو ڊڪي ويٺو.