شاعري

باھ جون پاڙون

ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.

  • 0/5.0
  • 9
  • 3
  • 3 سال اڳ
  • 0
Title Cover of book باھ جون پاڙون
سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”باھ جون پاڙون“ اوهان اڳيان حاضر آهي. هي ڪتاب هند جي سنڌي شاعر ڊاڪٽر ونود آسوداڻيءَ جي غزلن جو مجموعو آهي. هن ودوان جي سڃاڻپ جي هڪ خاصيت اها آهي ته هو ڄائي ڄم کان نابين آهن. باوجود ان جي تعليمي ۽ ادبي کيتر ۾ سٺو مقام حاصل ڪيو اٿن.
ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.
ھي ڪتاب پشپانجلي پبليِڪيشن ناگپور، ھندستان پاران ڇپايو ويو. ٿورائتا آهيون ڊاڪٽر ونود آسوداڻيءَ جا جنهن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ لاءِ موڪلي.


محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com ڪتاب جو مطالعو ڪريو
حق ۽ واسطا
سنڌسلامت پاران
شاعري ۽ سوُنھن
پبلشر وٽان
شاعر بابت
شاعر جي قلم مان.
ڪجھ مان چوان
سونھن ھر ھر ڏسڻ جي عادت آ،
پنڌ کان اڳُ ئيِ ٿڪُ ٿيڻ لڳو آ،
محبت سان جبلن کي ڳرندو ڏٺوسيِن،
پاڻ کي پاڻ کان ڇڏائي ڪو،
روئي روئي وريِ کلي ڇو ٿو؟
محبت جو جذبو وساري ڇڏيوسيِن،
پاڻ کان ڀءُ ٿو لڳي اوندہ ۾،
درد رھندو اِئين مرڻ تائيِن،
قرب جو ڪڙو کڙڪائي ڏسجانءِ،
ٿورو اکرن سان کيڏڻ ڏي،
موُن وري زندگي پڻ ڏٺي، سج لٿي
کٽ جي واڏڻ ڪوئي ڇڪي ويٺو،
ڪا خوشي، ڪو تہ غم، گهُري وٺندُس،
لھندو سج ھُن بہ اڄُ ڏٺو ھوندو،
ڪڏھن ڪيِئن ڪنھنکي مان ڪجھ يار چوندُس،
پيار وٺڻ ڇا سئلو آھي؟
ڳِلُ شڪل وڻ سان توُن لڳائي ڏِس،
سَرءُ جا سُڏڪا ڪو ٻُڌيِ تہ ڏسي،
ايڏا نازڪ رشتا آھي، ھٿ لڳڻ سان ڀُري پيا،
ڇانو ۾ ھڪ گهڙي وگڻ ڏي ڪڏھن،
بند مُٺ آھيان مان، کُليِ پوندُس،
روُح بنا بس جسم مِلڻ ٿا، ھن چوَراھي ھن چوَراھي،
ساز پُراڻي کي چورڻ ۾، وقت تہ لڳندو آ،
آس جي تڙڪيِءَ کي پڪڙڻ جي ڪوشش ڪريان،
مونکي ڪيِئن ڪو زندگيِ سمجهي؟
اندر اندر جھرندو آھيان،
گھر بہ خود گھر ھجڻ ضروُري آجي
پاڻ جھڙو نہ ٿو لڳي ڪوئي،
اُس کي ڪيئن مان ڇانو چوان؟
ڪورو ڪاڳر کڻي پڙھان ويٺو،
ياد آھي اُھو گھر اڃان ڳوٺ جو،
چنڊ تي روز مان ڪيِئن وڃان زندگي،
ايڏي مجبوُر مون اڄُ ڏٺيِ زندگي،
وقت کان ڀڳتي ھلڻ جيِ ڪوشش،
ڳالھ دل جي ڪڏھن چئيِ نہ سگهيو،
ھوائن جي اڄُ مان ھلڻ کان ڊڄان ٿو،
وڻ مان ھِڪُ پن سُڪل ڪِريو ھوُندو،
عِشق جي بازيِ ڏُکي آ پر ھڻي ڏِسُ،
ملي زندگي پر اڌوُريِ اڌوُريِ،
توُن ڪڏھن پاڻ کي وِساري ڏِسُ،
خوف ناھي موت کان پر زندگيِءَ جيِ ڳالھ ڪر،
پنھنجن کان ئيِ مان وڇڙان ٿو، ھوريان ھوريان،
ڪيِئن ٻُڌايان ڪھڙو آ ھوُ،
ھوريان ھوريان ھوا ھلي ٿيِ،
ڇو مان اجنبِيُن سان ملڻ آيو آھيان،
آرسيِءَ کي ڏِسيِ ڏڪيِ ويندو،
خواب اڌوُرا کڻيِ ھليو ويو،
خوشبوُ بڻجي جيِئرو رھندُس
سُڪل گُل مان اچڻ لڳيِ خوشبوُ،
ھوُ وريِ اڄُ مليو اوچتو اوچتو،
صاف دل جو ماڻھوُ وڻي ئيِ نہ ٿو،
تيز ھوا پر لڏي نہ ٿو،
پنھنجيِ دل پاڻ ئيِ ڀڃان تہ چڱو،
روُح سان ڪو گر ڳائي تہ غزل ٿيِندو آ،
توُن چريو، مان چريو ڳالھ سمجھي ڇڏِ،
ماڻھوُ ملي ٿو ڪو، ڪو، ڪو، ڪو،
محل خوابن جا ئيِ اڏي ويندُس،
نہ اکڙيُن ۾ آيا ڪڏھن اشڪ منھنجي،
گر خدا توُن زميِن تي ھجيِن ھان،
اڄُ ھوا ۾ ايڏيِ نميِ ڇو آ،
ذري ذري کي زندگيِ ڏيِندُس،
جڏھن جڏھن ھوُ شھر ۾ ڪنھن سان مِلندو آھي،
توُن دل کي ڀڃيِ ڇڏ اڳوپو اڳوپو،
ڇا لکان، ڪيِئن لکان، ٻُڌائي ڇڏ،
ھاڻي ھاڻي آيو آھين، توُن وڃڻ جو ضد نہ ڪر،
ھوريان ھوريان ھوا ڇھي ڏِسُ توُن،
ڪوُڙ کي لچ چوڻ ضروُري آ،
چند لمحن کي آزمائي ٿو،
ھوا جو جھونڪو لڳندو جيسيِن.
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا

ھيستائين ڪابہ ريٽنگ ناھي مِلي

ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.

ڪتاب بابت وڌيڪ:

  • مصنف ڊاڪٽر ونود آسوداڻي
  • ڇپيو ويو
  • ڇپائيندڙ پشپانجلي پبليِڪيشن، ناگپور
  • ڇاپو پھريون
  • عالمي ڪتاب نمبر
  • آن لائين ٿيو 01/Jan/1970
  • ترجمو آھي؟ جي نہ
  • ٽيڪسٽ ۾ آھي؟ جي ھا
  • لاٿو ويو 3 ڀيرا

ڪتاب ۾ ٽِڪليون