شاعري

باھ جون پاڙون

ونود آسوُداڻيِءَ جو غزلن جو ھيءُ مجموُعو ”باھ جون پاڙون“ ھن دور جو عڪس آھي، ڪا آھت بہ آھي. سندس غزلن جو تاءُ ۽ ھڳاءُ، قدرت جي ڪڻ ڪڻ کي پنھنجي ڀاڪر ۾ سُمھاري، ٿڌڙا ڪڍيِ، ننڊ ڪرائيِندو رھي ٿو. ھنجي تمام ٿورن سادن اکرن ۾ ڪيڏو نہ معنا ڀريو انداز آھي، اصل دل کي ڇھيِ ٿو وڃي. ھنجي شعرن ۾ جيترو گَھِرو ويندا، اوترو خزانو پائيِندا.

Title Cover of book باھ جون پاڙون

تيز ھوا پر لڏي نہ ٿو،

تيز ھوا پر لڏي نہ ٿو،
جاءِ پنھنجيِءَ تان ڌڏي نہ ٿو.

ڪيڏو اڻاسو آھي من،
ساھ کڻڻ کان مُڙي ئيِ نہ ٿو.

ڇيِھوُن ڇيِھوُن ڪري ڇڏيو،
گر ڪوشش سان جُڙي نہ ٿو.

پٿر کان پڻ ڏاڍو آ،
ڪُٽي ڪُٽي پڻ ڀُري نہ ٿو.

راھ اڻانگھي ناھي ڪا،
پوءِ بہ سڌو ڪو ھلي نہ ٿو.

جوڪر سڀ ڄڻ سرڪس جا،
تنھن ھوُندي بہ ڪو کِلي نہ ٿو.