تتل ٽامون
عشق جو ڪو به مذهب ڪونهي، شاعري خوشبوءِ جو رقص هوندي آهي. درد جي ديس جو مسافر جڏهن هڪ ئي وقت محبوب جي زلفن جو اسير به هجي ۽ تخليقڪار به ته زندگي ڦڙو ڦڙو ٿي اڃايل چپن تي ٽمندي رهندي آهي، ۽ منهنجو دوست علينواز ڏاهري ڄانڀي جي ڦلڙين جهڙا تلخ نظم ۽ غزل لکندو آهي. نواز ڏاهري انهن ذهين پڙهندڙ ۽ لکندڙن مان آهي، جن کي غمِ جانان سان گڏ سماج جي اڻ برابري واري پهلوءَ تي به ڊگهي نظر آهي.
سندس نظمن ۾ محبوب جي جوڀن جون انگڙايون به آهن ته ڪچري تي پيل تازي ڄآول ٻار جي دانهنِ جا پڙاڏا به آهن. نواز جي غزلن ۾ چنڊ کي ڇهڻ جي چاهنا ۾ اڏي ساڻي ٿيندڙ چڪور جو ڪرڀ به آهي ته سماج جي وڏائي ۽ غرور ۾ ورتل نئين دولتمندن لاءِ دل ۾ ڌڪار، اکين ۾ ڪروڌ ۽ چپن تي تلخيون به آهن. نواز پنهنجي سڀني خوبصورتين سان گڏ ڏات جي ڏيهه ۾ رنگ وکيري رهيو آهي. پيار جي پنڌ تي کنيل سندس وکن کي اسين سندس ٽهيءَ جا دوست خوشبوءِ جا ڀاڪر آڇي رهيا آهيون. شاعريءَ جي ور وڪڙ رستن تي نواز هوريان هوريان نهايت هوشياريءَ سان قدم رکي رهيو آهي.
نواز جا نظم ۽ غزل سندس اندر جي پيڙا جو پرتوو به آهن ته سماج جي روح ۾ رچيل برائيءَ تي وار به آهن ته محبوب جي اڪيلائي ۾ ڏکندڙ انگڙاين جو اولڙو به آهن. زندگي جون تلخيون به آهن ته پيار جي پيچرن تي پوکيل مينڌيءَ جا ٻوٽا، نازبوءَ جا اڇا، واڱڻائي گل به آهن.
[b] ساحر راهو[/b]