هر دور جي ڪربل جي، ساڳي ته ڪهاڻي آ
هر دور جٖي ظالم لاءِ، مظلوميت کي مچڻو آ،
ابن زيادن، شمرن سان، هر جاءِ ٿيڻو پاڻي آ،
هر دور جٖي ڪربل جِي، ساڳي ته ڪهاڻي آ.
هُتِ پياسا ٿٖي تڙپيا، جو فرات تي ها پهرا،
هِت سنڌوءَ مان واري، چوطرف اڏاڻي آ،
هر دور جٖي ڪربل جي، ساڳي ته ڪهاڻي آ.
برسات ۾ تيرن جٖي، هُت جلندا رهيا خيما،
هِن ديس جٖي جُهوپن جِي، ڪٿ آڳ اجهاڻي آ!
هر دور جٖي ڪربل جِي، ساڳي ته ڪهاڻي آ.
هر طرف ڌماڪا ۽، رت، باهه، دونهون، دانهون،
مقتل ڇا اڄوڪي جِي، ٿيڻي نه پڄاڻي آ؟
هر دور جٖي ڪربل جِي، ساڳي ته ڪهاڻي آ.
اصغر جي عمر جيڏا، معصوم ڪٺا هِت ڪئين،
هِت گهاوَ گلابن کي، ها! رِيت پراڻي آ،
هر دور جٖي ڪربل جِي، ساڳي ته ڪهاڻي آ.
۽ اڄ جي سڪينه جِي، پيڙا به ته ساڳي آ،
آجيل ۾ ڀاءُ جنهن جو ۽ پيءُ شهادت ماڻي آ،
هر دور جٖي ڪربل جي، ساڳي ته ڪهاڻي آ.
هڪ ڇانوَ هٿيارن جِي، ٻيو فوج غدارن جِي،
رت پياڪ يزيدن جِي، ڇو اڃ نه اجهاڻي آ؟
هر دور جٖي ڪربل جِي، ساڳي ته ڪهاڻي آ.
اي ڪاش! امام اچِي، هي حال ڏسين سنڌ جو،
هر من ۾ ماتم آ، غم جي نه پڄاڻي آ،
هر دور جٖي ڪربل جِي، ساڳي ته ڪهاڻي آ.
اي ابن علي! تنهنجي، سنت ٿي سڏي ٻيهر،
جو وڙهندي وڙهندي ڪرڻي، هاڻي هڪ هڪاڻي آ،
هر دور جٖي ڪربل جِي، ساڳي ته ڪهاڻي آ.
مون دل جي لغت جو پڙهي، هي لفظ مليا ان مان،
تصويرِ ڪرب و بلا، اڄ سنڌ نماڻي آ،
هر دور جٖي ڪربل جِي، ساڳي ته ڪهاڻي آ.
***