گم ٿيل شهر جي ڪٿا
لٽيل تهذيب تي حملن جي پَل پَل جي ڪهاڻي هئي.
پهريون تحفو بسنتي جو، ڀَري جهوليون گلابن جون،
ڏيڻ گهر گهر ۾ مالهڻ جي، ايندي معصوم نياڻي هئي.
شهر جي شاهي مندر ۾، امڙ ڌرتي جٖي مورت کٖي،
مٿو ٽيڪڻ هجومن ۾، ايندي راجا سان راڻي هئي.
گليءَ جٖي موڙ جي هُن ڀَر، چون ٿا کوهه هوندو هو،
جتان خلقت سموريءَ جي، سدا اڃ پئي اجهاڻي هئي.
جهازين جون ونيون تڙتٖي، اچي موهينديون ڏيئا هون،
جڏهن پن ڇڻ سندي رُت جِي، اچي ويندي پڄاڻي هئي،
تڏهن معصوم اکڙين مان، اُڏيا ٿٖي ننڊ جا پوپٽ،
ٻڌي ٻارن جو ٻڍڙيءَ کان، ڪا پرين جِي ڪهاڻي هئي،
گهڙي ڇا سنگتراش هڪڙي، حسين ڌرتيءَ جي مورت هئي،
۽ انهيءَ سال هن نگريءَ، وڏي خوشحالي ماڻي هئي.
هِتي گيتن ۽ رقصن کي، ته حاصل خاص تقدس هو،
هتي هر شخص جي يارو! طبيعت عاشقاڻي هئي.
جنهن لئه تڙپي ڪوي ڪوئي، رچيندو گيت هو غم جا،
ڪنولن کان به ڪومل سا، هتي جي ڪا مهاڻي هئي.
انهن جٖي عشق جا قصا، ڌرم ڌرتيءَ سندو بڻيا،
سدا تاريخ مان “نواز”، اهڙي خوشبو اڏاڻي هئي.
چانهونءَ جي اوج جي پسمنظر ۾ لکيل نظم.