سموري گفتگو جنهن جي، غزل جو روپ ورتو هو،
انهيءَ جي بيرخي ڪنهن پل، اجل جو روپ ورتو هو.
مڌر خوشبو ڪا سپنن جِي، اوتِي سين اک، صراحيءَ ۾،
سدا تنهن سارَ نيڻن جي، ڪجل جو روپ ورتو هو.
سموري شهر جي جاسوس، نيڻن ڪَئي چَٿُرَ دل تي،
تڏهن بيوس اڪيليءَ دل، بدل جو روپ ورتو هو.
ڀٽائي! تنهنجي هر آيت، پڙهي جنهن جنهن پروڙي هئي،
ذڪرَ ڌرتيءَ ۽ ماڻهن جٖي، نفل جو روپ ورتو هو.
هوا جٖي هوڏ تٖي هرکي، چڳن جون نانگڻيون نچيون،
نگاهن ناز مان الجهي، بڪل جو روپ ورتو هو.
خدايا! تنهنجي دنيا ۾، اسان لئه صرف تنهايون!
وري محبوب رشتن پڻ، قتل جو روپ ورتو هو.
قلم ڪنبيو پنو پرزا ٿيو، موهن ڪلپنا هٿ ۾
جڏهن حالات جي وحشيت، عمل جو روپ ورتو هو
سموري شهر جا رستا، کُٽا ساڌوءَ جي ست سنگ تٖي،
جهنگل جي جهوپڙي تنهن پل، محل جو روپ ورتو هو.
***