شاعري

چانهونءَ مٿان چنڊ

”اکين ۾ الماس جو ورد پچاريندي لطيفي راهه جو راهي علي نواز ڏاهري به شاعريءَ جي روايتي پيچرن کي اورانگهي پنهنجا نوان رستا ۽ گس ڳولڻ جي ڪوشش ڪئي آهي ۽ ان ۾ هن ڪيتري ڪاميابي ۽ سڦلتا ماڻي آهي، ان اندازو سندس هن ڪوتا ڪتاب ”چانهونءَ مٿان چنڊ“ کي پڙهي با آساني لڳائي سگهجي ٿو. سنڌي شاعريءَ جي ڊگهي کيپ ۾ هن ڪويءَ جون ڪوتائون حساس دلين جي احساسن کي ڇهڻ جي ڀرپور سگهه رکن ٿيون.“
Title Cover of book چانهونءَ مٿان چنڊ

مادر! آءُ مُٺياس، اڀرئي سج اٿياس ــ

مادر! آءُ مُٺياس، اڀرئي سج اٿياس ــ
جت ڇڏي هيءَ جوءِ هليا ويا.

جيءُ جداين جانڊهه جيڏيون!
پيڙائن پيٺياس، اڀرئي سج اٿياس ــ
جت ڇڏي هيءَ جوءِ هليا ويا.

ڪيچي ڪهڙي پهر اٿي ويا!
ليڙن هاءِ! لُٽياس، اڀرئي سج اٿياس ــ
جت ڇڏي هيءَ جوءِ هليا ويا.

ڀونءِ سموري ڀُڃَ ڪري ويا،
جيئري ڄڻ ته مياس، اڀرئي سج اٿياس ــ
جت ڇڏي هيءَ جوءِ هليا ويا.

ونحن اقرب ويجهڙو جيجل!
سيڻن کي سمجهياس، اڀرئي سج اٿياس ــ
جت ڇڏي هيءَ جوءِ هليا ويا.

هاڙهو هوت مَٽٖي ويا هاڻي،
ساري عمر سڪياس، اڀرئي سج اٿياس ــ
جت ڇڏي هيءَ جوءِ هليا ويا.

"نواز" نينهن ۽ ننڊ گڏوگڏ!
پنهنجي ڏوههِ، ڏڪياس، اڀرئي سج اٿياس ــ
جت ڇڏي هيءَ جوءِ هليا ويا.
*