پيڙا جو بنواس گذارٖي، عشق سڏيو ته هليو آيس،
الميا سڀ ارمان وساري، عشق سڏيو ته هليو آيس.
محرومين جٖي موسم آڇيا، لڙڪن جا سؤ تحفا ليڪن،
سندر سپنن ساڀيا ساريٖ، عشق سڏيو ته هليو آيس.
آتو اجل هو آجيان لئه پر، پيارن ساٿ ڇڏڻ نه گهريو،
موت ــ خواهش ننڊ سمهاري، عشق سڏيو ته هليو آيس.
ٽوليون ٽوليون من منڇر تي، آڙيون بنجي گيت لٿا ها،
سي ورقن تي سڀ اُتاري، عشق سڏيو ته هليو آيس.
ڪنهن جِي ياد ۾ جاڳي تڙپِي، جگنوءَ جهڙا گيت نه لِک،
سوچَ، صلاحون ساڙي ٻارٖي، عشق سڏيو ته هليو آيس.
تخليق رُٺي ڏَسِ ڪيئن مڃايئي؟ ڪنهن ته پڇا ڪئي ڏَسڻو پيو،
مُرڪ پِيا ٿي ڏات نکارٖي، عشق سڏيو ته هليو آيس.
گل تي برسيل شبنم ٿا جيئن، پوپٽ پي مدهوش ٿين،
سرڪ ڇڏي آ سونهن پِياري، عشق سڏيو ته هليو آيس.
پيشانيءَ تي بنديا جهڙا، شعر لکي به "نواز" اداس!،
اهڙا ڀي پل کوڙ گذارٖي، عشق سڏيو ته هليو آيس.
***