چمڪيا چوڏهين ـ چنڊَ ــ
منهنجي سوچ شعور جا.
پينهين پائيمال ڪندا،
جذبا ڪيسين جنڊ ــ
منهنجي سوچ شعور جا.
ڪندؤ ڪيسين ڪوڙسين،
رستا سڀئي رنڊ ــ
منهنجي سوچ شعور جا.
"نواز" منهنجٖي نينهن تي،
ڏوهه وجهو ڀل ڏنڊ ــ
منهنجي سوچ شعور جا.
*
شاعري
چانهونءَ مٿان چنڊ
”اکين ۾ الماس جو ورد پچاريندي لطيفي راهه جو راهي علي نواز ڏاهري به شاعريءَ جي روايتي پيچرن کي اورانگهي پنهنجا نوان رستا ۽ گس ڳولڻ جي ڪوشش ڪئي آهي ۽ ان ۾ هن ڪيتري ڪاميابي ۽ سڦلتا ماڻي آهي، ان اندازو سندس هن ڪوتا ڪتاب ”چانهونءَ مٿان چنڊ“ کي پڙهي با آساني لڳائي سگهجي ٿو. سنڌي شاعريءَ جي ڊگهي کيپ ۾ هن ڪويءَ جون ڪوتائون حساس دلين جي احساسن کي ڇهڻ جي ڀرپور سگهه رکن ٿيون.“
- 4.5/5.0
- 867
- 279
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- علي نواز ڏاهري
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- هن ڪتاب جا حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- پبلشر نوٽ
- پنهنجي پاران
- مهاڳ: چنڊ، هوا، ڇوليون
- واهه! ڏاهري تُنهنجي ڏات!!
- پرينءَ جي پيارَ جون ڇاندون...!
- تتل ٽامون
- بيت
- چانهونءَ مٿان چنڊ
- عشق آريءَ ڄام جو
- مورَ پيا مرندا وڃن
- هو جو سوار ڪميت تي
- دهشتگردي ديس
- صورت صورت سور
- ساڳيو “م” مسجد ۾
- سڄڻ تنهنجي سار
- سامي صورت ــ وند
- يوسف وڇڙيو راڳ کان
- وايون
- دڙي جون دانهون ــ
- ٻهڪي ٿو ٻيلو ــ
- جيون چٿر، ٽوڪ ــ
- مرڪي جيئن ڏٺوءِ،
- ڏاڍو آن تون ڏور ــ
- تن ۾ تنوارون،
- چمڪيا چوڏهين ـ چنڊَ ــ
- روڊن، چوڪن، رستن تي، ڳوٺ يا شهر اندر ــ
- سنڌ جي ڌرتيءَ تٖي،
- سنڌ سُکنِ کان ڌار، توتٖي موت ميار ــ
- سپنا هرڻ هئا،
- ڪيڏي پيهان ــ پيهَه ــ
- سوچ سَتي لڪڙي،
- ماروءَ ماروءَ ماڳ، چوڙيلين جو چاڳ ــ
- حد نه ڪوءِ حساب ــ
- سرتيون! سرت، سهاڳ،
- تنهنجي ساٿ سوا،
- مادر! آءُ مُٺياس، اڀرئي سج اٿياس ــ
- خاموشيءَ جو راڳ ــ
- سرتيون! سڀ ڄمار،
- لکندي ڪوءِ غزل ــ
- ڀِٽون بُٺَ بڻيل،
- هائيڪا
- ھائيڪا
- پنجڪڙا
- پنجڪڙا
- نظم
- گم ٿيل شهر جي ڪٿا
- سؤ روڳ زندگيءَ جا
- هر دور جي ڪربل جي، ساڳي ته ڪهاڻي آ
- سمجهي خواب وساري ڇڏجان
- جنوني حڪمرانو! جنگيون نه ڇيڙيو
- تنهنجي ٻڍڙي هردي ۾ ڪو، ڏاهر وارو روح هئو.
- سيد جي سنڌ کان موڪلاڻي
- روح جي ويراڳ جي تحرير
- هڪ صديءَ جي سيني ۾ اڄ سورهن ساله دل ٿي ڌڙڪي
- قنديل جا قاتل
- ڏات اسان جي ڏيهه جِي ديوي
- يار مجيد جي نانءُ
- واڍي جو پٽ واڍو ٿيندو
- تون ئي تون
- پٿر جي شڪايت
- سائين محمد ابراهيم جويو جي نانءُ
- هم خيالي
- خودڪشي
- سنگتراش
- نئين دور جو لقمان حڪيم
- ڏات جون ڏياٽيون
- چنڊ جي چاهنا
- چند ٽڪن جي قيمت
- غزل
- جفا جي شهر مان گذري، ڪيئي گلفام سارٖي ٿو
- آ جواني گذارِي، غمن ڳڻتين ۾،
- دلڪش لمحو، جاڳي ٿو پيو،
- پرين چمپا چهرو، نگاهه نُورَ، ڌارا،
- اتر مُرڪيو پشم جهڙا، فضا ۾ سنگ جهومن ٿا،
- پرهه جي هير ۾ مهڪِي، جوئر جا سنگ جاڳن پيا،
- پيڙا جو بنواس گذارٖي، عشق سڏيو ته هليو آيس،
- ڏسو! عشق ۾ ٿيو چريو پيو وڃي،
- ايئن اُجڙي صفا وڃبو، نظارن اڳ نه سوچيو هو،
- جڏهن گيت گجرا ٿي، سجيا واسينگ وارن ۾،
- اسان جو نانءُ شل پرينءَ چپن تٖي، اداس موسم جو گيت بنجٖي،
- گذاريل عشق ــ گهڙين جو، اڃا ساڳيو اثر آهي،
- پروڪين عشق ــ گهڙين جو، اڃا ساڳيو خمار آهي،
- اڃا دردن جي موسم جو، ٻڏو سورج پرين ناهي،
- هيڏو سارو ڳوٺ لتاڙي، پريمي جوڙو نڪري ويو آ،
- چاهه ۾ چنچل اکيون، ڪنهن لاءِ ٿيون جاڳن اڃا،
- الاءِ ڇو؟ من جٖي ماتم کان، دنيا اڻڄاڻ بڻيل آ،
- اندر ۾ يادن جا ديپ ٻاري، اسان به ڏياريءَ جشن ڪياسين،
- سموري گفتگو جنهن جي، غزل جو روپ ورتو هو،
- اکين ۾ سونهن ــ سپنن سان، ڪوئي گلفام رهندو آ،
- هي برفن جي ڀنل رت ۾، اندر ڇو آڳ ڀڙڪي ٿي،
- جنون رُتِ جون رقابتون سڀ، اسان وساري ڇڏيون پيارا!
- اداس موسم اوجاڳا ارپيا، آرام ڪو پل نه اکين ڪيو آ،
- نديءَ ۾ شور هي ڪيڏو! ڪنارا ڪجهه ته سمجهايو،
- چمي پرين جو حسين چهرو، نگاهه ماڻيو ثواب آهي،
- اسان خواب پوکيا، اکين جٖي صحن تي،
- قبول آهن اسان کي سڀ، پرين الزام محبت جا،
- هو ته لڇندو رهيو، چنڊ ڏسندو رهيو،
- هن دل جي حالت تي، اختيار رهيو ناهي،
- راتيون گهائين روح اسان جا، ڏينهن به ناهن گهٽ ڏمر کان،
- آهون، لڙڪ سِسِڪيون، کڻي رات ايندي، مگر مان نه هوندس
- بئڪ ٽائيٽل پيج
منهنجي سوچ شعور جا.
پينهين پائيمال ڪندا،
جذبا ڪيسين جنڊ ــ
منهنجي سوچ شعور جا.
ڪندؤ ڪيسين ڪوڙسين،
رستا سڀئي رنڊ ــ
منهنجي سوچ شعور جا.
"نواز" منهنجٖي نينهن تي،
ڏوهه وجهو ڀل ڏنڊ ــ
منهنجي سوچ شعور جا.
*