آهون، لڙڪ سِسِڪيون، کڻي رات ايندي، مگر مان نه هوندس
پرين پاند تنهنجا، خوشي پئي ڀَريندي، مگر مان نه هوندس.
پکي لات لنوندا، اذان به ٻُرنديون، انهن کان به اڳ ۾،
گهلي هير مون کي، صبح جو سڏيندي، مگر مان نه هوندس.
ڪچهريون به ٿينديون، گونجي گيت پوندا، بهارون به اينديون،
ڪنهن جي بي چئي دل، نه شايد مڃيندي، مگر مان نه هوندس.
پرهه مرڪ جي ڪا، ڪنهن جي مُکَ تي شايد، وري ڪانه ڦٽندي،
ڪاري رات ڪنهن کي، وري ڏنڀ ڏيندي، مگر مان نه هوندس.
وڇوڙي ۾ واڪا، ڪندي ڪونج ڪائي، وطن ڏانهن ورندي،
سندس ڪُڻڪَ ڪنهنجو، جگر ڄڻ وڍيندي، مگر مان نه هوندس.
چُپ چاپ اداسي، ڳوڙها جام ڳل تي، ڏسي مان نه سگهندس،
اڪيلائي ڪنهنکي به، کائڻ ته ايندي، مگر مان نه هوندس.
\چَري جهنگ جهرمان، وري ڌڻ به واپس، ٿيندا شام ويلٖي،
تڏهن بانسري روح، ڪنهن جو ڦٽيندي، مگر مان نه هوندس.
ٽُٽي ساٿ ويندو، سڄي زندگيءَ جو، ته هڪ ڏينهن آخر،
اگهي لڙڪ خاموش، ٿي نيٺ ويندي، مگر مان نه هوندس.
کنوڻيون به کنونديون، ڪري ساٺَ سارنگ، ملهائيندا مارو،
وري نيٺ ٿر تي، به ٿڌڪار ٿيندي، مگر مان نه هوندس.
وري عشق مقتل ڏي، وڌڻو آ وڌندو، ته "نواز" هڪ ڏينهن،
نوان ڏات ڏاهپ، جا رستا ڏيندي، مگر مان نه هوندس.
***