تون ئي تون
هُو فقيرِي چوغٖي،
سُلفيءَ جٖي سُوٽٖي،
۽ رت ـ هاڻين اکين سان،
موالين جا ولرَ پالٖي،
ڏيهه اڳيان پاڻ کي عابد، عارف ۽ مجذوب سڏائيندڙ،
نقلي صوفي.
هُو دعائن جا اگهه مقرر ڪندڙ،
۽ درگاهه جي آمدنيءَ تان وڙهندڙ،
گادي نشين جا لاڏلا،
۽ هُو پاڙي وارِيءَ مسيت جو "صحتمند" ملان،
مون کي تنهنجي ذات جو "منڪر" ٿا سمجهن.
تن کي ڀلا ڪهڙي خبر؟
ته "پيار" جي پاڪ لفظ،
رنگ برنگي گلڙن جي پنکڙين،
وڻن ۽ ٻوٽن جي گؤنچن،
سرنهن جٖي پِيلن،
نازبوءَ جي نيرن،
۽ ڪنول جٖي خوبصورت گلن،
پرهه ويلٖي پکين جٖي ٻولين،
ڪوئل جٖي ڪوڪن،
تتر جٖي تنوارن،
مورَ پکيءَ جي پڇ جي کنڀن،
پوپٽ جٖي پرن،
جُهڙَ جٖي بوندن،
انڊلٺ جٖي رنگن،
آڪاش جٖي ستارن،
سنڌؤَ جٖي لهرن،
صبح جٖي هوا جٖي تازگيءَ،
ڪنهن قلندر جٖي بيخوديءَ مان ڪيل رقص دوران وڄندڙ.
ڇيرين جٖي ڇم ڇم،
تنبور جِي تان ... تان ...،
سنگيت جٖي سڀني سرن،
ڀٽ ڌڻي جٖي بيتن،
ڪتابن جي ورقن،
معصوم ٻارڙن جٖي مسڪراهٽن،
۽ هن ديس جٖي سانورين، سلڇڻين،
اڄ جٖي موملن، مارئين، سهڻين، سسئين ۽ سورٺن،
جٖي نوخيز نيڻ ۾،
مون کي "تون ئي تون" نظر ايندو آهين.