گذاريل عشق ــ گهڙين جو، اڃا ساڳيو اثر آهي،
وهٖي ڇا ٻيو ڀلا دل تٖي، زمانو بيخبر آهي.
اڃان آسن، اميدن جِي، صفا بنجر بڻي ڌرتي،
اڃا مرڪن ميلاپن جو، پَري ڪيڏو ڪڪر آهي.
خدا يا! عشق جو رتبو، ڪيئي بيشڪ بلند بالا،
مگر محبوب ـ سينن ۾، رکيو ڇو تو پٿر آهي؟
حياتي: غم وڇوڙٖي جو، پڄاڻي: خودڪشي ٿيندي،
اسان جيون سندو خاڪو، بڻايو مختصر آهي.
اڃا مکڙيون تمنا جون، ٽڙن ها ٽهڪ ٿي ليڪن،
خزان کي دل جٖي بستيءَ جو، وري جاڳيو فڪر آهي.
اڃا هن شهر جِي موسم، نه ڇو "نواز" لئه بدلي!
هوا دردن ڀري جاري، اڃا هر پل پهر آهي.
***