سمجهي خواب وساري ڇڏجان
موت ايڏو به خراب نه آ.
زندگيءَ جا پُرُ رونق رستا،
موت جو نانءُ عذاب نه آ.
درد، پيڙا ۽ الجهن کان بس،
نجات ڏي هڪ رستو آ.
بک بيماريون، مهانگو جيون،
موت اٽل ته به سستو آ.
ڀل اڳتي اوندهه هجي ته هجي پر،
آرام جي لاءِ ضروري آ.
ٿڪل، ٽٽل ذهنن لاءِ،
سُڪون وڏي مجبوري آ.
ها! وارن ۾ نازڪ آڱرين يا،
ڳَلَ ــ چُمين جو ڇهاءُ نه ملندو.
وصال کان پوءِ ته وڇوڙي جو پر،
دل کي گهرو گهاءُ نه ملندو.
روز جا رنج، رساما، شڪوه،
تن جي ڪابه شڪايت نه رهندي.
دل رڪجڻ ۽ اک بند ٿيڻ بعد،
دک جي وِير نه چڙهندي لهندي.
تنهنجي پيار کان اڳ ۾ جاني!
ڪنهن وٽ به مون لئه نفرت نه هئي.
اڄ هَرُ من ٽانڊا منهنجي لئه،
جنهن وٽ به مون لئه نفرت نه هئي.
ڇا لفظ زخم هن؟ چئي ڏي جاني!
بس هاڻي ڪتاب بند ٿيڻ ئي گهرجي.
محبوب ڪجان هر غلطي معاف!
زندگيءَ جو باب بند ٿيڻ ئي گهرجي.
جنهن وقت به منهنجي سار اچئي،
سمجهي خواب وساري ڇڏجانءِ.
جهڙو به هئس بس تنهنجو هئس،
سٺو يا خراب وساري ڇڏجانءِ.
***