ڏسو! عشق ۾ ٿيو چريو پيو وڃي،
۽ جهولي غمن سان ڀريو پيو وڃي.
اُتان مس آ موٽيو، گهٽائڻ لئه غم کي،
ڏسو! مئڪدي ڏٖي، وريو پيو وڃي.
مٿان مينهن آڌي ۽ هانءُ ڦاڙ ڇوليون،
اهو عشق آ جو، ترِيو پيو وڃي.
جدائيءَ ۾ جلندي ۽ پچندي پرين لئه،
اندر آڳ سانڍيو، ٻريو پيو وڃي.
مورت مندر جي ڇا ڄاڻي ته وِلهه ۾،
مري ويو ڪو ڏيئو ٺريو پيو وڃي.
قلم، ڪاپي، سگريٽ، شيشون دوا جون،
ڇڏي شعر يادون، مريو پيو وڃي.
مئا ڍور رڃ ۾، ڪي چونئرا نه رهيا،
۽ روئندو پڪٖي ڏي ٿريو پيو وڃي.
***