جڏهن گيت گجرا ٿي، سجيا واسينگ وارن ۾،
اُهي رنگين راتيون هون، وڏي هئي چمڪ تارن ۾.
جڏهن کان من جي صحرا ۾، کتا ها درد جا خيما،
تڏهن کان نُور نيڻن جٖي، ڀري ويو ڪو نظارن ۾.
اسان جا خواب خوشبو ٿي فضائن ۾ ڦهلجي ويا،
انهن جٖي مهڪ سان معطر، رَسِي رنگت بهارن ۾.
دنيا کي ڇا خبر سائين؟ اسان جٖي پيڙا پڄرڻ جِي،
سمايل درد ڪيڏو هو، ٻَڌنِ، ٽهڪن، قطارن ۾.
اسان مرڪن جون پنکڙيون، وکيريون جنهن ۾ چرنن ۾،
انهيءَ ڏات جِي ديويءَ، ڏني شهريت آ يارن ۾.
دنيا وارن کي ڏئي دوکو، کلون ٿا ۽ کلايون ٿا،
اسان جٖي من جٖي ماتم جو، ناهي شڪ ڪو پيارن ۾.
خدا يا! تون به عاشق آن، اسان پڻ عشق ۾ گم سم،
وڇوڙا ڏئي بندا ڇالئه؟ رلايئي ريگزارن ۾.
رٺل هئي ننڊ نيڻن کان، مليو ڪل وقت شعرن کي،
"نواز" نينهن جاڳيل هو، رڳو يارن جي سارن ۾.
***