جفا جي شهر مان گذري، ڪيئي گلفام سارٖي ٿو
انهيءَ رنگين موسم جِي، مسافر شام ساري ٿو.
بڻيون جو چؤڪ هڪڙي ۾، صفا ٻئي با وضو اکيون،
چمڻ سان نيڻ سجدٖي ۾، مليا انعام ساري ٿو.
گلابِي شام ۾ جرڪِي، صراحيون ڇا ته مهڪيون هون!
ڪوي پرڪيف محفل ۽، چپن جا جام ساري ٿو.
پرهه ويلٖي مڌر جنهن تان، فضا ۾ سر پکيڙيا ٿي،
ٽٽل طوفان ۾ وڻ جِي، چتون سا لام ساري ٿو.
اڃن نيڻن اجهامڻ پل، تلاشيا ٿٖي ڪڪر اُڀَ ۾،
ڇڏيندي ديسَ، ڌرتيءَ کي، ٿري گگدام ساري ٿو.
ڇڏي ڪيئن عڪس اڻمٽ ويا، حسين يادن جا جيون تٖي،
رڃن ۽ رڻ پٽن ۾ جٖي، ٿيا گمنام سارٖي ٿو.
لکي ڪجهه شعر ڪارڊ ۾، وڌئين پتيون گلابن جون،
نه ورتس عيد تي ڪنهن سٖي گهڙيون ماتام ساري ٿو.
“نواز” آڇون نگاهن جون، تولئه ڀاڪر به آتا ها،
اُهٖي خوشبو ڀريا پل ۽، اکين ــ انعام سارٖي ٿو.
***