اسان خواب پوکيا، اکين جٖي صحن تي،
گهٽا ساڀيا جِي ڪا برسي نه تن تي.
صفا اوپرا ٿي انهيءَ لئه وياسين،
لکيو نانءُ ٿي جنهن حِنا سان هٿن تي.
سَلو ڇو وفا جو ڪو اُسِريو نه تن مان؟
چميون جي به پوکيون گلابي چپن تي.
ڪيون نانءَ جنهن جٖي، اسان ڪل سچايون،
انهيءَ لوڻ ٻرڪيو جفا جو ڦٽن تي.
لَٽيو لاش ترسڻ اجايو "نواز" آ،
رٺل ناهه اچڻو ڪفن ۾ دفن تي.
***