سڄڻ تنهنجي سار
آءُ ته هيءَ محفل، مهڪي تنهنجي مرڪ سان.
سڄڻ تنهنجي سار، سدا ساهه پساهه ۾،
اچين جي هڪوار، ته اڱڻ هي اجري پون.
پرين پسائي پاڻ، نيڻن کي نزديڪ ٿيو،
هُن جا خيال خماريا، سوچن جي سرهاڻ،
توڙي جو مون ساڻ، ڪيڏو ته به هُو ڏوُر هو.
سمهي ننڊ سڪون جي، لوڪ جنين آڌار،
چنڊ ۽ چوڪيدار، جاڳن ساري راتڙي.
مرجهيل مرجهيل مُکَ، پسيو جيءَ جهريو پوي،
ڏونگر جيڏا ڏک، پورهيت کٖي پُکٖي پيا.
سدا سونهن ورونهن ۽، پيار مٿي پهرا،
چوڏهين ــ چنڊ چهرا، قيدي بڻيا ڪوٽ ۾.
واءُ اُڏايا وقت جٖي، حُسن، جواني، هوش،
هيڻائيءَ جو هڏن تي، پيريءَ پهريو پوش،
جواني پنهنجو جوش، وڃائٖي ويهي رهي.
ڪنهن سٽاڻي سانگ، اڄ نه مليس محبوب سان،
نينهن سندس ٿي نانگ، ڏنگ هڻي ٿو ڏيل کي.
ماڻيوسين جو پيار کي، سرجيا گيت، غزل،
ملڻ سان محبوب جٖي، ماڻي سين منزل،
پرينءَ ماڪَ مهل، سرڪيون پياريون سونهن جون.
پئندي سرڪيون سونهن جون، ٿياسين مستومست،
سودو ٻن دلين جو، ٿي ويو دست به دست،
جيڏو سونهن سڪون ٿٖي، بخشيو زبردست،
تيڏو بندوبست، پرينءَ ڪيو هو پيار ۾.
***