شاعري

چانهونءَ مٿان چنڊ

”اکين ۾ الماس جو ورد پچاريندي لطيفي راهه جو راهي علي نواز ڏاهري به شاعريءَ جي روايتي پيچرن کي اورانگهي پنهنجا نوان رستا ۽ گس ڳولڻ جي ڪوشش ڪئي آهي ۽ ان ۾ هن ڪيتري ڪاميابي ۽ سڦلتا ماڻي آهي، ان اندازو سندس هن ڪوتا ڪتاب ”چانهونءَ مٿان چنڊ“ کي پڙهي با آساني لڳائي سگهجي ٿو. سنڌي شاعريءَ جي ڊگهي کيپ ۾ هن ڪويءَ جون ڪوتائون حساس دلين جي احساسن کي ڇهڻ جي ڀرپور سگهه رکن ٿيون.“
Title Cover of book چانهونءَ مٿان چنڊ

سڄڻ تنهنجي سار

نيڻن سان گڏ دل، وڇايان تنهنجي واٽ تٖي،
آءُ ته هيءَ محفل، مهڪي تنهنجي مرڪ سان.

سڄڻ تنهنجي سار، سدا ساهه پساهه ۾،
اچين جي هڪوار، ته اڱڻ هي اجري پون.

پرين پسائي پاڻ، نيڻن کي نزديڪ ٿيو،
هُن جا خيال خماريا، سوچن جي سرهاڻ،
توڙي جو مون ساڻ، ڪيڏو ته به هُو ڏوُر هو.

سمهي ننڊ سڪون جي، لوڪ جنين آڌار،
چنڊ ۽ چوڪيدار، جاڳن ساري راتڙي.

مرجهيل مرجهيل مُکَ، پسيو جيءَ جهريو پوي،
ڏونگر جيڏا ڏک، پورهيت کٖي پُکٖي پيا.

سدا سونهن ورونهن ۽، پيار مٿي پهرا،
چوڏهين ــ چنڊ چهرا، قيدي بڻيا ڪوٽ ۾.

واءُ اُڏايا وقت جٖي، حُسن، جواني، هوش،
هيڻائيءَ جو هڏن تي، پيريءَ پهريو پوش،
جواني پنهنجو جوش، وڃائٖي ويهي رهي.

ڪنهن سٽاڻي سانگ، اڄ نه مليس محبوب سان،
نينهن سندس ٿي نانگ، ڏنگ هڻي ٿو ڏيل کي.

ماڻيوسين جو پيار کي، سرجيا گيت، غزل،
ملڻ سان محبوب جٖي، ماڻي سين منزل،
پرينءَ ماڪَ مهل، سرڪيون پياريون سونهن جون.

پئندي سرڪيون سونهن جون، ٿياسين مستومست،
سودو ٻن دلين جو، ٿي ويو دست به دست،
جيڏو سونهن سڪون ٿٖي، بخشيو زبردست،
تيڏو بندوبست، پرينءَ ڪيو هو پيار ۾.
***