ساڳيو “م” مسجد ۾
کولي ڏِسُ اندر، هر جاءِ هُو آ هيڪڙو.
مَچِي مڇ مواڙ ٿيا، ماڻهوءَ ـ مار مُلا،
ڏسي ڏاڍَ ڏکوئيو، باهُو ساڻ بلا،
اکين منجهه اُلا، اڌ مان اڌ مان جندڙي.
اڌ مان اڌ مان جندڙي، ڦاٽن جيئن ڦُلا،
منڙو ماکيءَ لار جيان، اکين منجهه اُلا،
ڪڙهيو ڪالهه قصور ۾، بيحد يار بُلا،
ته ماري هوند ملا، صاف ڪيان سنسار کي.
وارث شاهه جي هيرَ، رات رني رب پاڪ سان،
رانجهي واري روپ ها، ڦورو ڪل فقير،
تن جي هٿ تقدير، تون ڇو چپ چپات آن؟
ڀٽ ڌڻيءَ جي ڀون، سَرَهي آ سنسار ۾،
ڪِٿِ نه مُڪو مون، ڪو بارودي بمبار آ.
ڪَتِي توڙي چيٽ، ساڳي جُٺِ جهان سان،
پني پارڻ پيٽ، مدرسن منشور ۾.
سڀ کي نفل نماز جي، ساڳي ڏي نه صلاحَ،
جن جو عشق عبادتون، سارا ساهه پساهَه،
سيني پاڻ سمائيو، عاشق منجهه الله،
صورت جي ساڃاهه، ملان! نه تو معلوم آ.
اڻ پڙهيا آخوند! توکي سُڌ نه سوز جي،
جيڪر وسي تو مٿان، برهه جي ڪا بوند،
۽ مئخاني جي مڌ مان، چُڪو چکين هوند،
ته ڪرين ڦونڌا ڦوند، مذهبن جا مامرا.
مُرڪي ٿو ماضي، پسي هُرکُر حال جِي،
جيئن به پرجا پيڙهجي، راجا تيئن رازي،
ماريندڙ مخلوق کي، غنڊا جت غازي،
اڄ به ٿا قاضي، واجهائين انصاف لئه.
ڪندا ڪوهه ڪتاب، سٽ پڙهيائون سُورَ جي،
ساهه سڀئي ساڻيهه کي، سڀ ڪي تن ثواب،
جن نفعي نقصان کان، اڳتي حد حساب،
اکر انقلاب، هنيئڙي جنين حل ٿيو.
سِٽ پڙهي سُورَ جي، سڀ ڪِي سمجهيائون،
بدمعاشين جي باب کي، ليڪو ڏنائو ن،
آزاديءَ جي عشق کي، ڏيهان، ڏٺائون،
مرڪندي پئي موت سان، لائون لڌائون،
انهن جا آئون، سڏ سڻان شل سنڌ ۾.
سڪو پيٽ سنڌؤ جو، واريءَ دڙا، واءُ،
ماروئڙن جون ماءُ! پاڻي پاڻي ٿيون اکيون.
***