چند ٽڪن جي قيمت
چند ٽڪن کي،
ايڏو به قيمتي نه بناءِ،
جو زخمي ديس جٖي،
چچريل وجود تٖي،
پَها رکندڙ هٿ به،
وڪامجي وڃن،
۽ ساڻيهه سان گڏ،
انسانيت جو زنده ضمير به سڏڪي پئي.
شاعري
چانهونءَ مٿان چنڊ
”اکين ۾ الماس جو ورد پچاريندي لطيفي راهه جو راهي علي نواز ڏاهري به شاعريءَ جي روايتي پيچرن کي اورانگهي پنهنجا نوان رستا ۽ گس ڳولڻ جي ڪوشش ڪئي آهي ۽ ان ۾ هن ڪيتري ڪاميابي ۽ سڦلتا ماڻي آهي، ان اندازو سندس هن ڪوتا ڪتاب ”چانهونءَ مٿان چنڊ“ کي پڙهي با آساني لڳائي سگهجي ٿو. سنڌي شاعريءَ جي ڊگهي کيپ ۾ هن ڪويءَ جون ڪوتائون حساس دلين جي احساسن کي ڇهڻ جي ڀرپور سگهه رکن ٿيون.“
- 4.5/5.0
- 835
- 274
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- علي نواز ڏاهري
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- هن ڪتاب جا حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- پبلشر نوٽ
- پنهنجي پاران
- مهاڳ: چنڊ، هوا، ڇوليون
- واهه! ڏاهري تُنهنجي ڏات!!
- پرينءَ جي پيارَ جون ڇاندون...!
- تتل ٽامون
- بيت
- چانهونءَ مٿان چنڊ
- عشق آريءَ ڄام جو
- مورَ پيا مرندا وڃن
- هو جو سوار ڪميت تي
- دهشتگردي ديس
- صورت صورت سور
- ساڳيو “م” مسجد ۾
- سڄڻ تنهنجي سار
- سامي صورت ــ وند
- يوسف وڇڙيو راڳ کان
- وايون
- دڙي جون دانهون ــ
- ٻهڪي ٿو ٻيلو ــ
- جيون چٿر، ٽوڪ ــ
- مرڪي جيئن ڏٺوءِ،
- ڏاڍو آن تون ڏور ــ
- تن ۾ تنوارون،
- چمڪيا چوڏهين ـ چنڊَ ــ
- روڊن، چوڪن، رستن تي، ڳوٺ يا شهر اندر ــ
- سنڌ جي ڌرتيءَ تٖي،
- سنڌ سُکنِ کان ڌار، توتٖي موت ميار ــ
- سپنا هرڻ هئا،
- ڪيڏي پيهان ــ پيهَه ــ
- سوچ سَتي لڪڙي،
- ماروءَ ماروءَ ماڳ، چوڙيلين جو چاڳ ــ
- حد نه ڪوءِ حساب ــ
- سرتيون! سرت، سهاڳ،
- تنهنجي ساٿ سوا،
- مادر! آءُ مُٺياس، اڀرئي سج اٿياس ــ
- خاموشيءَ جو راڳ ــ
- سرتيون! سڀ ڄمار،
- لکندي ڪوءِ غزل ــ
- ڀِٽون بُٺَ بڻيل،
- هائيڪا
- ھائيڪا
- پنجڪڙا
- پنجڪڙا
- نظم
- گم ٿيل شهر جي ڪٿا
- سؤ روڳ زندگيءَ جا
- هر دور جي ڪربل جي، ساڳي ته ڪهاڻي آ
- سمجهي خواب وساري ڇڏجان
- جنوني حڪمرانو! جنگيون نه ڇيڙيو
- تنهنجي ٻڍڙي هردي ۾ ڪو، ڏاهر وارو روح هئو.
- سيد جي سنڌ کان موڪلاڻي
- روح جي ويراڳ جي تحرير
- هڪ صديءَ جي سيني ۾ اڄ سورهن ساله دل ٿي ڌڙڪي
- قنديل جا قاتل
- ڏات اسان جي ڏيهه جِي ديوي
- يار مجيد جي نانءُ
- واڍي جو پٽ واڍو ٿيندو
- تون ئي تون
- پٿر جي شڪايت
- سائين محمد ابراهيم جويو جي نانءُ
- هم خيالي
- خودڪشي
- سنگتراش
- نئين دور جو لقمان حڪيم
- ڏات جون ڏياٽيون
- چنڊ جي چاهنا
- چند ٽڪن جي قيمت
- غزل
- جفا جي شهر مان گذري، ڪيئي گلفام سارٖي ٿو
- آ جواني گذارِي، غمن ڳڻتين ۾،
- دلڪش لمحو، جاڳي ٿو پيو،
- پرين چمپا چهرو، نگاهه نُورَ، ڌارا،
- اتر مُرڪيو پشم جهڙا، فضا ۾ سنگ جهومن ٿا،
- پرهه جي هير ۾ مهڪِي، جوئر جا سنگ جاڳن پيا،
- پيڙا جو بنواس گذارٖي، عشق سڏيو ته هليو آيس،
- ڏسو! عشق ۾ ٿيو چريو پيو وڃي،
- ايئن اُجڙي صفا وڃبو، نظارن اڳ نه سوچيو هو،
- جڏهن گيت گجرا ٿي، سجيا واسينگ وارن ۾،
- اسان جو نانءُ شل پرينءَ چپن تٖي، اداس موسم جو گيت بنجٖي،
- گذاريل عشق ــ گهڙين جو، اڃا ساڳيو اثر آهي،
- پروڪين عشق ــ گهڙين جو، اڃا ساڳيو خمار آهي،
- اڃا دردن جي موسم جو، ٻڏو سورج پرين ناهي،
- هيڏو سارو ڳوٺ لتاڙي، پريمي جوڙو نڪري ويو آ،
- چاهه ۾ چنچل اکيون، ڪنهن لاءِ ٿيون جاڳن اڃا،
- الاءِ ڇو؟ من جٖي ماتم کان، دنيا اڻڄاڻ بڻيل آ،
- اندر ۾ يادن جا ديپ ٻاري، اسان به ڏياريءَ جشن ڪياسين،
- سموري گفتگو جنهن جي، غزل جو روپ ورتو هو،
- اکين ۾ سونهن ــ سپنن سان، ڪوئي گلفام رهندو آ،
- هي برفن جي ڀنل رت ۾، اندر ڇو آڳ ڀڙڪي ٿي،
- جنون رُتِ جون رقابتون سڀ، اسان وساري ڇڏيون پيارا!
- اداس موسم اوجاڳا ارپيا، آرام ڪو پل نه اکين ڪيو آ،
- نديءَ ۾ شور هي ڪيڏو! ڪنارا ڪجهه ته سمجهايو،
- چمي پرين جو حسين چهرو، نگاهه ماڻيو ثواب آهي،
- اسان خواب پوکيا، اکين جٖي صحن تي،
- قبول آهن اسان کي سڀ، پرين الزام محبت جا،
- هو ته لڇندو رهيو، چنڊ ڏسندو رهيو،
- هن دل جي حالت تي، اختيار رهيو ناهي،
- راتيون گهائين روح اسان جا، ڏينهن به ناهن گهٽ ڏمر کان،
- آهون، لڙڪ سِسِڪيون، کڻي رات ايندي، مگر مان نه هوندس
- بئڪ ٽائيٽل پيج
چند ٽڪن کي،
ايڏو به قيمتي نه بناءِ،
جو زخمي ديس جٖي،
چچريل وجود تٖي،
پَها رکندڙ هٿ به،
وڪامجي وڃن،
۽ ساڻيهه سان گڏ،
انسانيت جو زنده ضمير به سڏڪي پئي.