پروڪين عشق ــ گهڙين جو، اڃا ساڳيو خمار آهي،
اڃا تائين اکيون آتيون، اڃا دل بيقرار آهي.
وري محبوب ڪو مکڙو، ويو ٿِي ڏوُر نيڻن کان،
وڃون هر روز ٿا ليڪن، سڃي بلڪل بزار آهي.
سمورا امن محبت جا، گهٽيا ويا سُرَ بيدرديءَ سان،
هِتي مقدس گهرن مان ڇو؟ ڦٽي نڪتو هٿيار آهي.
پرينءَ جي پاڪ پيشاني، پسڻ اکين ــ عبادت هئي،
مگر وادي وفا جيءَ ۾، جداين ــ ڪوهسار آهي.
جهالت جو هتي دستور، اڃا منصور! ساڳيو آ،
اظهارِ عشق جرم بڻيو، نئين فتوا تيار آهي.
اسان يادين جي مستيءَ ۾، رهون مدهوش ٿا اڪثر،
بنا ڪنهن مئه ۽ ساقيءَ جٖي، طبيعت پُر ــ بهار آهي.
حوَس جي ور چڙهيل لاشو، پيو جيجل جٖي جهوليءَ ۾،
خدايا! اڄ جي واعظ تٖي، ڪيڏي وحشيت سوار آهي.
وري ڪي تلخ لهجن جا، کتا خنجر جڏهن دل ۾،
"نواز" هي نيڻ ڇلڪي پيا، وري تڙپيو پيار آهي.
***