هڪ صديءَ جي سيني ۾ اڄ سورهن ساله دل ٿي ڌڙڪي
اٽڪي روز عقابن سان ٿو.
آزادي جا اچڻي آهي،
جيئي ان جٖي خوابن سان ٿو.
جنهن جٖي قلم جٖي نوڪ منجهان هِي،
ڦول ڦٽن پيا محبت جا ڏِسُ.
ماروئڙن جٖي مُرڪُن جا ۽.
آزاديءَ جٖي عظمت جا ڏِسُ.
جنهن جٖي قلم جٖي نوڪ منجهان هِي،
سنڌڙي پئي ٿي ساهَه کڻي.
علم، ادب ۽ عشقِ ــ وطن جا،
وَرَ وَرَ پئي ويساهه کڻي.
جنهن جي آڏو ديس جو دشمن،
ڪمان آڏو ڪانءَ جيان آ.
ڏُور کان ايندڙ هم وطنن لاءِ هُو،
ٿڌڙيٖ ڪوريٖ ٿانءُ جيان آ.
ٽاڪ منجهند جٖي ٽاڻي ۾ هُو،
نم جي ٿڌڙِي ڇانءُ جيان آ.
هن جو ساٿ سڳنڌ سمان آ،
جيجل جي ڄڻ هانءُ جيان آ.
هن جي محبت کٽڻي ناهي،
ڌرتي، ڌرتيءَ ــ ڄاين سان.
ساميءَ جي ته سلوڪن سان ۽،
شاهه لطيف جي واين سان.
هُو سنڌ وطن جو ارڏو عاشق،
سچل واري سوچ جو وارث.
سيد واري سوچ ذهن ۾،
شيخ اياز جٖي لوچ جو وارث.
سنڌڙي جنهن جي جندڙي آهي،
جنهن تان گهور ٿئي ٿو پيو.
“عالم سڀ آباد ٿين” بس،
فڪر لطيفي پيئي ٿو پيو.
جنهن جو دين ڌرم آ ڌرتي،
جنهن جي لاءِ جيئي ٿو پيو.
هن جو تخيل عَلم اتاهون،
چوٽ خلائن ۾ ٿو ڦڙڪٖي.
هڪ صديءَ جٖي سيني ۾ اڄ،
سورنهن ساله دل ٿي ڌڙڪٖي!!!
***
سائين محمد ابراهيم جوئي کي سئو سالا جنم ڏهاڙي تي ڏنل ڀيٽا.