اداس موسم اوجاڳا ارپيا، آرام ڪو پل نه اکين ڪيو آ،
پرينِ پڄاڻا خواهشين کي، اسان به دل ۾ دفن ڪيو آ.
اسان ته من جٖي مندر ويهارِي، حسين صورت جِي مورتِي آ،
پرينءَ سواءِ ٻي ڪبي نه پوڄا، چريءَ دل هي وچن ڪيو آ.
هي رونقن جا جو روپ اجڙيا، ويران من جو ٿيو شهر آ،
اوهان جو موڙيو آ منهن جڏهن کان، ته ڏاتِ گيڙو ڪفن ڪيو آ.
هزارين موسم جا رنگ بدليا، ٽڙيا نه ڪي پر گلاب مَنَ ۾،
اوهان جي ارپيل جدائي گهڙين، اداس من جو صحن ڪيو آ.
جڏهن به نيڻن جي بارشن مان، ڪري وضو آ نماز جوٽي،
اسان آ ڄاتو خدا کي ويجهو، پرين پرين، من، بدن ڪيو آ.
جڏهن کان ٻوٽيئي دوار دل جا، ڪڏهن نه ڀلجي نهاريئي پٺ تي،
ڪڏهن نه ڪنهن سان ذڪر اسانجو، اوهانجي ڀلجي چپن ڪيو آ.
"نواز" نيڻن جا ٻوٽِ در ٻئي، سميٽي سوچون سمهار جواني،
نه موت وِس نه سڪون حاصل، سفر سمورو ڪٺن ڪيو آ.
***