مورَ پيا مرندا وڃن
ڪارونجهر جٖي ڪورَ، اڳ نه سوچيو هو ڪڏهن.
دردَ نه ڪيون ڌار، ڪارونجهر جون ڪولهڻيون،
سپني سپني سار، ايڏا مور مري ويا!.
چانڊوڪين چڪورَ، چنڊ نه تڪيو چاهه مان،
رڙيا ريگستان ۾، بيتَ، ڏِٺون ۽ ڏورَ،
تن سان تعزيت ڪئي، چانهونءَ، ڀٽ، ڀنڀورَ،
ته مٺي! تنهنجا مور، ابدي ننڊ سمهي پيا.
سڏڪا سڏڪا ٿر، ڀٽ ڀٽ ساڻي سوڳ ۾،
سانوڻ ۾ صدمي ورتو، گوڙيءَ جو مندر،
موڳو ڪارونجهر، مورن جي آ موت تي.
هونئن ئي ڀونءِ تي بک جو، رڙيو ٿٖي راڪاس،
ويتر ٿر اداس، مور پيا مرندا وڃن.
***