چانهونءَ مٿان چنڊ
تن جو ڪوئي توجهه نه آ، جن جي ڪل ڄمار،
چانهونءَ جا آثار، ڀرندا وڃن ڀونءِ تان.
چانهونءَ مٿان چنڊ، سانت سڄو سنسار آ،
سوچيو رات سياح ٿي، مايا ۾ ڇا منڊ!
اڄ به ايشيا کنڊ، توجهه نه ڏي تاريخ تي.
چانهون چپ چپات، ماڪ ڀني ماحول ۾،
روئي رڙهي رات، دڙي سندي درد تي.
اڄ به ٿو چانهون، سڏي هر هڪ سياح کي،
ته آهيان اُتاهون، عالم جي اتهاس کان.
عشق، عقل جي اوج جي، هيءَ آ ڪهاڻي،
اکين ۾ پاڻي، چانهونءَ مٿان چنڊ کي.
دڙي تي هيءَ ٻار، چانهون چپ چپات آ،
تهذيبي تاريخ کان، اڻواقف ڪردار،
بارش کان پوءِ يار! ڇا ٿا ميڙين ڇوڪرا.
دڙي مٿان ٻار، چانهون چپ چپات آ،
تهذيبي تاريخ تي، هي ننڍڙا ڪردار،
ڇا ٿا ڳولهين ڇوڪرا، بارش کانپوءِ يار،
يا هي پنهنجا پيار، وڃايل ووڙين ٿا.
ڪيئي منهنجي ڪُکِ ۾، دفن داستان،
آزاديءَ عنوان، سانڍيو وتان صدين کان.
ڪيئي منهنجي ڪُکِ ۾، عشق سندا اظهار،
چانهونءَ جا آثار، سڏن ساري لوڪ کي.
ڪيئي منهنجي ڪُکِ ۾، دفن ڪٿائون،
اڄ به ٿو چانهون، ساري ساڳي اوج کي.
ڪيئي منهنجي ڪُکِ ۾، دفن ڪهاڻيون،
وَريون واچوڙن جيان، اُلِري اماڙيون،
راتيون رت ــ هاڻيون، سنڀران ڏينهن ڏهاڳ جا.
هيءَ مٽي هي ماڳُ، ورثو ڪل جهان جو،
ڀونءِ سندو آ ڀاڳ، چانهونءَ جا آثار هي.
چانهونءَ سنديءَ چُپُ مان، ديس ڪئي جا دانهن،
ڪَنُ ڏئي ٻڌي ڪانهن، ماڻهو ماٺ وڪوڙيا.
اُڀَ سان آکاڻيون، دڙي سليون دردَ مان،
ڏٺم ڏينهن ڏهاڳ جا، راتيون رت ـ هاڻيون،
ڪيڏيون ڪهاڻيون، چانهونءَ اوريون چُپُ ۾.
چانهونءَ مٿان مينهن، وسندي وسندي رات ٿي،
جيڪو اڀريو ڏينهن، تنهن جهوريو دڙي جيءَ کي.
چانهونءَ تي برسات، آڌيءَ اوهيرا ڪيا،
جيڪا گذري رات، ميٽيائين ٿي ماڳ کي.
دراوڙ هن ديس جا، “پرهه جا پياڪ”،
جن جي چوطرف هئي، ڌرتيءَ مٿي ڌاڪ،
چنڊ، چڪورن کي ڏسيا، جلوا پئي حسناڪ،
چانهون مَٿي ماڪ، ماٺ سڄو ماحول هو.
***
چانهونءَ جو دڙو، سڪرنڊ ويجهو سنڌ جو مشهور تاريخي ماڳ.