عشق آريءَ ڄام جو
جيئن هي ساڻا سنڌ، عشق پيو اڳتي ڌِڪي.
هاڙهو هيبتناڪ آ، جيڏو هيءُ جبل،
پوندو پار پرينءَ لئه، آهي نينهن اٽل،
اديون! عشق عمل، ڏيکاريندو ڏيهه کي.
جيڏو هيءُ جبل، اوچو آ، آڪاش ڏي،
ان کان وَڌِ اٽل، عشق آريءَ ڄام جو.
ڀنير! جيئن ڀنڀور ۾، داخل هوت ٿيامِ،
ملي مهمانن سان، جهومي جيءَ پيامِ،
گهٽيون، گهر ڀنڀور جا، سارا سينگاريامِ،
روڙيٖ گل رابيل جا، چنگن کي چاريامِ،
ميَن کي مڪران جٖي، ٽليون، ٽونئر ٻڌامِ،
خوشيءَ منجهه خمار جِي، سنجهي جيئن ستيامِ،
اک کلي جيان اوچتو، خالي هنڌ ڏٺامِ،
ٽٽي دل ٽڪرا ٿي، ٽاهُو نيڻ ٽميامِ،
اندر اڌ ٿيامِ، جاني جوءِ مَٽٖي ويا.
جاني جوءِ مَٽٖي ويا، لونءَ لونءَ ۾ ڏئي لوچ،
ماري ٿي معذور کي، سڄڻن سندي سوچ،
ڀينر هاءِ! بلوچ، سَڱ سڃاتئون ڪين ڪي.
غمن گهوماٽياس، هوت ڇڏي ويا هيڪلي،
تتل واريءَ تن سڙيو، لُڪُن لوساٽياس،
اڃ ۽ بک جي ته به نه مان، سوچن سلهاڙياس،
نه رڃن ۾ رڙيون ڪري، واٽن تي ويٺياس،
پربت پنڌ پهاڙ جي، رَتي نه ٿي روڪياس،
ويتر ٿٖي وڌندي ويس، ته پَرين کي پڄندياس،
پنهون ڄڻ مون پاس، وک وک ڀانيم ويجهڙو.
***