آ جواني گذارِي، غمن ڳڻتين ۾،
مگر پئي نه گهاري، غمن ڳڻتين ۾.
ڪوهين ڏوُر خوشيون، ڇڏٖي ٿي رواني،
هي جيون ــ سواري، غمن ڳڻتين ۾.
اڃا درد دل ۾، پيو روز پلجي،
عجب بيقراري، غمن ڳڻتين ۾.
ڏٺو چنڊ آئي، ۽ وئي عيد گذرِي،
اُڌاري سڌاري، غمن ڳڻتين ۾.
پرينءَ لئه پياسا، سدا نيڻ رهيا،
ڏٺي جا به ڏياري، غمن ڳڻتين ۾.
هي ذلت جٖي ساگر جٖي موجن ۾ ڪشتِي،
آ بيروزگاري، غمن ڳڻتين ۾.
نديءَ جو ڪنارو ۽ تنهائي، لهرون،
مٿان رات ڪاري، غمن ڳڻتين ۾.
هو ڪهڙو به ماضي، ڪجي ياد ڇا ڇا؟
ايئن عمر گهارِي، غمن ڳڻتين ۾.
لِڪايون ڇو لوڪان، “نواز” عشق پنهنجو؟
نڀائي سين ياري، غمن ڳڻتين ۾.
***