سائين محمد ابراهيم جويو جي نانءُ
هُو جو ادب جي اڀ جو سدا جرڪندڙ سورج آ،
جنهن جٖي روشنيءَ سان سوين ستارا،
جڳمڳ جرڪندا ٿا رهن،
هو جو ساهت جٖي چمن جو سدا بهار آ،
جنهن جِي هٻڪار صدين جٖي سرحدن تائين به،
قيد ٿيڻ جي نه آ،
جنهن جي هڳاءَ سان،
منهنجي ديس جي گلي گلي مهڪي رهي آ.
هُو ادب جي ميدان جو اهو شهه سوار آ،
جيڪو پنهنجي ارادن جٖي اجهل گهوڙن جي سنبن هيٺ،
ڏاڍ، ڏهڪاءَ ۽ جهالت کي،
بي رحميءَ سان لتاڙيندو،
هر ويل منزل طرف وڌندو ٿو رهي،
جڏهن انڌيرن جا همراز "چمڙا" ۽ "چٻرا"،
ماحول کي مقامن ۽ مساڻن سمان،
بنائي رهيا ها،
تڏهن هيءُ انڌيرن جي قوتن سان اٽڪي پيو هو،
۽ هاڻ،
سندس وارن جِي "چاندي"،
سنڌ جي نئين نسل وٽ "سون" کان وڌ مان لهٖي ٿي.
۽ سندس ذات،
باغي نسل لاءِ روشني جي لاٽ آهي،
۽ ايندڙ صبح ڏانهن ويندڙ واٽ آهي.
يا خدا!
هن جي جذبي کي نت نئين جلا ۽ جوت بخش،
هن جي آڱرين کي قوت عطا ڪر،
ته جيئن ڪڏهن به ٿَڪ جو احساس نه ڌاري سگهن،
يا خدا!
هن جٖي قلم جِي مسُ کي،
ڪڏهن به سُڪڻ نه ڏجانءِ،
سندس زندگيءَ جو سورج
پنهنجي آب وَ تاب سان
سدائين جرڪندو ئي رهي ــ