راتيون گهائين روح اسان جا، ڏينهن به ناهن گهٽ ڏمر کان،
جيون آ تندور پچون ٿا، شڪوا ناهي ته به مقدر کان.
تنهن وقت سمورو لهو جسم جو، لڙڪ اکين مان ٿي وهندو آ،
چند ئي لمحن جي لئه جيڪر، پرين ٿين ٿا دور نظر کان.
پوپٽ جهڙي نازڪ منهنجي پيار جو ٿيو احساس نه هن کي،
يارو! واقعي مان پاڳل هان، پيار گهريو مون سو به پٿر کان.
لڙڪ ۽ مرڪ ويا سڀ گم ٿي، محرومين تي مڪمل ماٺ آ،
ڇو ته دعائن ۾ دم ناهي، خالي سي بلڪل به اثر کان.
مسجد، ڪعبو ڪاشي ڇا هي! منهنجو من آ مندر جنهن ۾،
ڪنهن جي ياد جا گهنڊ گڙن ٿا، آجو ڪن ٿا دين، ڪفر کان.
سونهن، سڪون برابر سڀڪجهه، دولت پوءِ به وڏي ئي وٿ آ،
بک جي نانگ جو ڏنگ ڏکيو آ، سهپ وڏي شيءِ ڪنهن به ثمر کان.
جيسين تنهنجو ساٿ ‘نواز’ آ، هي حياتي گلشن رهندي،
۽ ٻي صورت ۾ هي جيون، ڪنهن ريت نه هوندو گهٽ قبر کان.
***