پنجڪڙا
آشائن جون ارٿيون جليون،
خواب جليا ۽ دونهيون ٿيون،
رک ارمان ٿيا ها سارا،
جياپو ڄڻ ته مساڻ پيارا!
*
هيءَ آڳ اسان کي ساڙيندي،
هيءَ معاشي جا بدحالي آ،
۽ ان جو درد مثالي آ،
دل لڙڪ لهوءَ جا لاڙيندي،
هيءَ آڳ اسان کي ساڙيندي.
*
درد سان ناتو آهه پراڻو،
هڪ حياتي سئو پيڙائون،
ڀوڳيان روز اڪيلو آئون،
سپنو سورن جو ڄڻ گهاڻو،
درد سان ناتو آهه پراڻو.
*
عشق! اسان وٽ آئين ڇو؟
ڪيڏا اڳ خوشحال هئاسين،
خوشين سان مالامال هئاسين،
توئي روڄ ڏنو تحفو،
عشق! اسان وٽ آئين ڇو؟
*
جيسين عشق نه آيو هو،
ياد نه هئي انتظار نه هو،
غم، اوسيئڙو، آزار نه هو،
بس جيئڻ ڄڻ ته اجايو هو،
جيسين عشق نه آيو هو.
*
هيءَ يار پريمِ ـ ڪَهاڻي آ،
دردن ۾ آ دلڙي گهايل،
نيڻن ۾ ڄڻ لڙڪ سجايل،
۽ کوري جيئن دل کاڻي آ،
هيءَ يار پريمِ ـ ڪَهاڻي آ.
*
عشق لڳو پڪ يار اٿئي،
هيءِ لڙڪ اٿئي جٖي ڳل تي،
ڄڻ ڪي ماڪ ڦڙا گل تي،
شايد ڪنهن جي سار اٿئي،
عشق لڳو پڪ يار اٿئي.
*
نيٺ ته مونکي ساريندين،
آءٌ نه هوندس توسان گڏ،
سڏ ۾ ڪوبه نه ڏيندئي سڏ،
هنجون پوءِ تون هاريندين،
نيٺ ته مون کي ساريندين.
*
عشق ۾ ائين ڄاتو مون،
ڇا جو پاپ ۽ ڇاجي پُڃَ؟
ڇاجي بک ۽ ڇا جي اُڃَ؟
منهنجي من ۾ “تون ئي تون”،
عشق ۾ ايئن ڄاتو مون.
*
بس عرض منهنجو تون ياد ڪجان،
جنهن وقت به من بي چين ٿيئي،
سنگيت به جٖي سڪون نه ڏيئي،
تون مون وٽ پوءِ هليو اچجان،
بس عرض منهنجو تون ياد ڪجان.
*
جنهن ڏينهن نٿو تو ساڻ مِلان،
ٿو روح پرين بيچين رهي،
۽ بيحد پيڙا دل ٿي سهي،
ٿو سارو ڏينهن لڇان، لوچان،
جنهن ڏينهن نٿو توساڻ مِلان.
*
تنهائي به ته گهائيندي آ،
ايڏو ڇا لئه پيار ڪيو هئيه؟
سنگدل کي ڇو يار ڪيو هئيه؟
ڇا ته الاءِ فرمائيندي آ،
تنهائي به ته گهائيندي آ.
*
تنهائي به ته پورن جو نانءُ،
پنهنجا درد ۽ دنيا جو غم،
مقتول تمنائن جو ماتم،
سوچَ به ڄڻ سورن جو نانءُ،
تنهائي به ته پورن جو نانءُ.
*
سڪون پنهنجو برباد نه ڪر،
خوابن جون ٿو قبرون کوٽين،
سوچ ته ڇو ماضيءَ ڏي موٽين،
گذريءَ کي بس ياد نه ڪر،
سڪون پنهنجو برباد نه ڪر.
*
وقت صفا واريٖ نه ڇَڏئي،
ماضيءَ تي تون مرڪي پئين ٿو،
حال تي ٽهڪ وڏا تون ڏين ٿو،
مستقبل رئاري نه ڇَڏئي،
وقت صفا واريٖ نه ڇَڏئي.
*
يادگيرين جا ورق ورن ٿا،
وقتِ محبت گذري ويو آ،
سنگدل کي سڀ وسري ويو آ،
سوچي من ۾ مچ ٻرن ٿا،
يادگيرين جا ورق ورن ٿا.
*
اداس من کي سڪون گهرجي،
هن ويلي ڪوبه ڪتاب نه آڇ،
گيت، سنگيت، شراب نه آڇ،
ڏات کي دل جو ٿو خون گهرجي،
اداس من کي سڪون گهرجي.
*
واعدا ڪوبه نه پاريندو،
تنهنجٖي من جي ويرانيءَ تٖي،
شاعر! تنهنجي خودڪشيءَ تي،
ڳوڙها ڪو به نه ڳاڙيندو،
واعدا ڪوبه نه پاڙيندو.
*
دوست! اسانکي دردَ نه ڏين ها،
سنگت ساٿ کان منهنڙو موڙيٖ،
دل ۾ دک جو خنجر کوڙيٖ،
ڏوراهين به نه ڏيهه وڃين ها،
دوست! اسان کي دردَ نه ڏين ها.
*
وقت جِي وِير ورهاڱو چاهيو،
مفادن جي ٿي ويڙهه وڏي هئي،
سياسي ڪتن لئه ڌرم هڏي هئي،
هر ڪنهن پنهنجو ڀاڱو ٺاهيو،
وقت جِي وِيرَ ورهاڱو چاهيو.
*
تون، مان ڇا لئه ڌار رهون،
تون به رسڻ جون ڇڏين ادائون،
۽ مان ٽوڙيان ڪُل انائون،
هڪ دل ٿي ٻيهار رهون،
تون مان ڇا لئه ڌار رهون.
*
هاڻ ته يار ٺهي به وڃو،
توکان ڌار به ڪيئن جياسين،
پتيون پتيون وکري وياسين،
ڪائي سار لهي به وڃو،
هاڻ ته يار ٺهي به وڃو.
*
هي ستارا يا رات جون ڪي اکيون!
تڪينديون رهن نيڻ ڪويءَ جا ڀنل،
جدائيءَ ۾ جلندي لکيل ڪي غزل،
لفظ وکريل يا گلابن جون ڪي پتيون!
هي ستارا يا رات جون ڪي اکيون!
*
نينهن ته سَچُ ناسور آ،
آڌي رات قلم ۽ تون،
جنهن جي تات قلم ۽ تون،
ڏور گهڻو سو ڏور آ،
نينهن ته سَچُ ناسور آ.
*