پوڄاري
مطلب تہ هي پوڄاري مڇين جو آرٽسٽ مشھور ٿي ويو. هر هنڌ هن جي فن جي ڳالھہ هُليل هئي. ماڻھو پري پري کان هن جون خوبصورت تصويرون ڏسڻ لاءِ ايندا هئا. پر هن جي سڀ کان وڏي ۽ نھايت خوبصورت تصوير اها هئي جيڪا هن ڪنھن حقيقي مڇيءَ کي ڏسي نہ پر هڪ خوابي تصوير جي ياد ۾ ٺاهي هئي.
چيو وڃي ٿو تہ هڪ ڏينھن هن پوڄاري ڪوگي تي مراقبي جي حالت طاري ٿي وئي ۽ هن ڏٺو تہ هو سمنڊ جي تھہ ۾ هليو ويو آهي ۽ پاڻيءَ جا طلسمي عجائب ڏسي رهيو آهي. جڏهن هن جي اک کلي تہ هن خواب ۾ ڏٺل اهي عجائب پني تي هوبھُو ٺاهيا ۽ ان ۾ شاهڪار نقش هڪ خوبصورت مڇي جو هو، جنھن کي هن پنھنجي تصويرن جي ڪمري ۾ ڀت تي ٽنگي ڇڏيو هو. ان تصوير جو نالو ”خوابي مڇي“ رکيو هئائين. ماڻھو ان کي ڏسي حيرت ۾ پئجي ويا ٿي ٿي ۽ پري پري کان واکاڻ ٻڌي ڏسڻ لاءِ آيا ٿي.
هڪ دفعي گرمين جي موسم ۾ هيئن ٿيو جو پوڄاري سخت بيمار ٿي پيو ۽ هڪ ڏينھن شام ڌاري هن جا هٿ پير ٿڌا ٿي ويا. نبض غائب ٿي وئي ۽ هو خاموش ٿي ويو. هن جي شاگردن کيس دفن ڪرڻ کان اڳ ڌرمي رسمون ادا ڪيون. ايتري ۾ اوچتو هن جي چيلن ۽ مائٽن مٽن کي محسوس ٿيو تہ پوڄاريءَ جي جسم ۾ اڃا ڪجهہ چرپر آهي ۽ ذرو پرزو ساھہ جو ضرور آهي. هو اها ڳالھہ ڏسي ڏاڍو حيران ٿيا ۽ پوڄاريءَ کي هوش ۾ آڻڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ پوءِ ڪجهہ دير بعد پوڄاريءَ کي هوش اچي ويو ۽ هن اکيون کولي پنھنجي چوڌاري حيرت منجھان ڏسي چيو:
”آئون دنيا کان بي خبر حالت ۾ ڪيترو وقت رهيو آهيان؟“ هڪ چيلي هٿ ٻڌي جواب ڏنس: ”ٽن ڏينھن تائين! اسان تہ اهو سمجهي ويٺا هئاسين تہ توهان جو روح وڃي گوتم ٻڌ جي روح سان مليو. پر وڏي خوشيءَ جي ڳالھہ آهي تہ توهان اڃان جيئرا آهيون. توهان جا سڀ چيلا ۽ مائٽ مٽ مندر ۾ گڏ ٿي ويا هئا. ۽ هاڻ توهان کي دفن ڪرڻ جي تيارين ۾ هئا. پر اهو ڏسي خوشي ٿي اٿئون تہ توهان اڃا حيات آهيو.“
ڪوگيءَ مرڪندي ڪنڌ ڌوڻيو ۽ چيو : ”آئون چاهيان ٿو تہ ڪو شخص ’سوڪي‘ جي گهر وڃي جتي ٻہ نوجوان هن وقت مڇي ماني کائي رهيا آهن. هنن جي اڳيان شراب جا ڀريل ٻہ گلاس بہ رکيا آهن. جڏهن ڪو شخص انھن وٽ وڃي تہ منھنجو هي پيغام هنن تائين پھچائي“
”اسان جو مھاراج صحتمند ٿي ويو آهي ۽ هو بيحد شڪرگذار ٿيندو، جيڪڏهن توهان ٻئي نوجوان هن وٽ هليا اچو. هو هڪ نھايت حيرت انگيز واقعو توهان صاحبن کي ٻڌائيندو ۽ ٻيا ماڻھو بہ اهو ٻڌي ڏاڍو خوش ٿيندا.“ پوڄاريءَ کين نياپو ٻڌايو ، ”۽ توهان ان ڳالھہ جو بہ ڌيان رکجو تہ منھنجي چوڻ مطابق واقعي هو هن وقت مڇي کائي رهيا آهن ۽ هنن جي اڳيان شراب سان ڀريل گلاس آهن يا نھ؟“
پوڄاري جي حڪم تي هڪ چيلو ان سوڪيءَ نالي نوجوان جي گهر ويو، جتي هو پنھنجي هڪ دوست ۽ نوڪر سان گڏ ماني کائي رهيو هو. مڇيءَ جون تريل ڳڀيون ۽ شراب هنن اڳيان رکيو هو. جنھن وقت انھن ٽنھي کي پوڄاريءَ جو نياپو مليو تہ هو شراب ۽ کاڌي کي ائين ئي ڇڏي انھيءَ گهڙي مندر ڏي روانا ٿيا. پوڄاري پلنگ تي ليٽيو پيو هو ۽ تمام ڌيرج سان ڳالھائي رهيو هو.
پوڄاريءَ سوڪيءَ کي ڀليڪار ڪرڻ بعد چيو: ”جيڪڏهن توهان منھنجي سوالن جا صحيح جواب ڏيندائو تہ آئون توهان جو بيحد ٿورائتو رهندس. مون کي اميد آهي تہ توهان مون کان ڪا بہ ڳالھہ نہ لڪائيندائو. سڀ کان پھرين منھنجو سوال هي آهي تہ ڇا اڄ صبح توهان بنشي نالي مھاڻي کان مڇي خريد ڪئي هئي؟“
”بلڪل، پڪ ئي پڪ! پر توهان کي ڪيئن خبرپيئي؟“ سوڪيءَ حيرت مان پوڄاريءَ کان پڇيو.
جنھن تي پوڄاريءَ چيو: ”ٿورو ترسجو، آئون هينئر ٿو ٻڌايان، اڄ صبح جو بنشي مھاڻو پنھنجي ٽوڪريءَ ۾ ٽي فوٽ ڊگهي مڇي کڻي توهان جي گهر ۾ داخل ٿيو، ان وقت توهان ۽ توهان جو دوست ٻئي راند کيڏي رهيا هئا ۽ نوڪر توهان جي راند ڏسي رهيو هو. هن جي هڪ هٿ ۾ ناسپاتي هئي، جيڪا هو کائي رهيو هو.“
سوڪي ۽ سندس نوڪر حيران ٿي هڪ ئي آواز ۾ چيو: ”بلڪل بلڪل اهائي ڳالھہ آهي پر توهان کي ڪيئن خبر پيئي. اهو راز سمجهہ ۾ نٿو اچي.“
پوڄاريءَ ان حيرت تي ظاهري طرح ڪو ڌيان نہ ڏنو ۽ پنھنجي ڳالھہ جاري رکندي چيو: جڏهن نوڪر مڇي ڏٺي تہ هو هن کي خريد ڪرڻ لاءِ آتو ٿيو ۽ قيمت ڏئي بنشيءَ کان مڇي ورتي. مڇيءَ جي ملھہ کان علاوه هن هڪ ٿالھہ ناسپاتين جو ڀريل ۽ ٽي شرابجا گلاس پڻ ان کي ڏنا. ان کانپوءِ توهان بورچي کي سڏايو هو. هن مڇي ڏسي پنھنجي خوشيءَ جو اظھار ڪيو ۽ توهان جي چوڻ مطابق هن جا ٽڪرا ٽڪرا ڪري اڄ جي مانيءَ لاءِ تيار ڪيائين. ”ڇا هي ڳالھيون، جيڪي مون بيان ڪيون، غلط آهن؟“
”نہ غلط نہ آهن. بلڪل صحيح آهن. پر اسان ان ڳالھہ تي حيران آهيون تہ اسان جي گهر جو حال ايڏي تفصيل سان توهان کي ڪيئن معلوم ٿيو؟“ سوڪيءَ چيو.
پوڄاريءَ مرڪندي جواب ڏنو: ”چڱو هاڻ آئون پنھنجو قصو ٻڌايان ٿو. توهان سڀ مون کي لاش سمجهي چڪا هئائو ۽ رواج موجب توهان پڻ دعا گهري ويائو پر آئون اهو ٻڌائڻ چاهيان ٿو تہ آئون مئو نہ هئس. اڄ کان ٽي ڏينھن اڳ آئون بيمار ٿي پيو هوس پر مون کي اها خبر بلڪل نہ هئي تہ هيءَ بيماري ڪا خطرناڪ بيماري آهي. مون کي تمام گهڻو بخار هو ۽ تپ جي ڪري منھنجي دل گهٻرائي رهي هئي ۽ اهو ٿي چاهيم تہ ڪنھن طرح طبيعت کي سڪون حاصل ٿئي. گرمي تمام گهڻي ٿي رهي هئي. ان ڪري آئونٻاهر هوا کائڻ لاءِ نڪري ويس. هٿ ۾ هڪ لٺ بہ کنيم_سھاري ۽ ٽيڪ خاطر. ٿي سگهي ٿو هي سڀ ڳالھيون منھنجي وهم جو نتيجو هجن يا واقعي طلسماتي دنيا جو سير ڪيو هجي. پر ٿيو هيئن تہ آئون پسار ڪندو ڍنڍ جي ڪناري تي پھچي ويس. مون کي پنھنجو جسم تمام هلڪو محسوس ٿي رهيو هو ۽ طبيعت بہ باغ بھار لڳي رهي هئي. ڍنڍ جي نيري پاڻيءَ کي ڏسي منھنجي طبيعت وهنجڻ تي آماده ٿي. آئون ڪپڙا لاهي ڍنڍ ۾ گهڙي ويس.
”مون ڍنڍ ۾ گهڙي وهنجڻ شروع ڪيو پر اهو ڏسي حيران ٿيس تہ آئون تمام تيزيءَ ۽ ڦڙتيءَ سان تري رهيو هوس. جيتوڻيڪ بيماريءَ کان پھرين آئون ڪو سٺو تيراڪ نہ هوس. توهان ان کي هڪ احمقاڻو خواب سمجهندائو ۽ ان کي ڪا بہ اهميت نہ ڏيندائو. پر مون سان جيڪي ٿي گذريو آهي، اهو بنا ڪنھن رک رکاءُ جي توهان کي ٻڌائيندس. ان ڪري مھرباني ڪري دل لڳائي غور سان ٻڌو!
”ها تہ آئون اهو چئي رهيو هوس تہ ڍنڍ ۾ آئون تمام ڦڙتيءَ سان تري رهيو هوس. منھنجي آس پاس ۽ هيٺ مٿي تمام گهڻيون ۽ سھڻيون مڇيون تري رهيون هيون. انھن جي سونھن، ترڻ جو انداز ۽ دل لڀائيندڙ نمونو ڏسي موندل ئي دل ۾ چيو تہ انسان کڻي ڪيترو بہ سٺو تارو ڇو نہ هجي، هنن مڇين وانگر نٿو تري سگهي. هنن جي خوشي، ترڻ جو طريقو ۽ چرپر جي آزادي فقط هنن جو ئي حصو آهي. انسان تہ هنن جي هڪ ذري برابر بہ خوشي ۽ آزاديءَ سان نٿو رهي سگهي.
”منھنجي دل ۾ اڃان اهو خيال آيو ئي هو تہ هڪدم هڪ وڏي مڇي منھنجي سامھون آئي ۽ هن پنھنجو وڏو وات کوليو. آئون ڊڄي ويس پر پوءِ آئون يڪدم هوش ۾ آيس، جڏهن هن انساني آواز ۾ مونسان مخاطب ٿي چيو: “ڊڄ نہ، مون تنھنجي دل جو حال معلوم ڪري ورتو آهي. جيڪڏهن تون مڇيءَ جي زندگيءَ بسر ڪرڻ چاهين ٿو تہ ٿورو ترس تنھنجي اها دلي مراد ضرور پور ي ٿي ويندي.“
”اهو چئي اها مڇي ڍنڍ جي هيٺين تري ڏي هلي وئي ۽ ٿوري دير کانپوءِ جڏهن مٿي آئي تہ مون ڏٺو تہ هن جي پٺيءَ تي هڪ انساني شڪل جو ساھہ وارو خوبصورت لباس ۾ ويٺل نظر آيو. هي ڪير شخص هو؟ ڪھڙو طلسمي روح هو. آئون نہ سمجهي سگهيس. هن ماڻھوءَ چيو: “آئون سمنڊ جي بادشاھہ جو ايلچي آهيان ۽ اهو پيغام ڏيڻ آيو آهيان تہ تنھنجي مراد پوري ٿي سگهي ٿي. جيئن تہ تون مڇين سان بي پناھہ محبت ڪرين ٿو ۽ مڇين سان توکي عشق آهي سو ان خذمت کي ’سمنڊن جو بادشاهه‘ تمام گهڻو پسند ڪري ٿو ان ڪري تنھنجي اها خواهش پوري ڪئي ٿي وڃي تہ تون ڪجهہ عرصي لاءِ مڇي ٿي وڃ۽ پاڻيءَ جي طلسمن ۽ عجائبن جو مطالعو ڪر . پر هڪ ڳالھہ جو ڌيان رکجانءِ تہ مڇي ٿيڻ بعد ڪا بہ اهڙي ڳالھہ نہ ڪجانءِ، جيڪا عام طرح مڇيون ڪري پڇتائين ٿيون. مثال طور ٻي ڪنھن مڇيءَ کي کائڻ جي ڪوشش نہ ڪجانءِ. ننڍڙين ننڍڙين مڇين جي گاھہ پٺي ڏي نہ وڃجانءِ ۽ نہ ڪنھن مھاڻي جي ڄار يا ڪنڊيءَ ۾ پاڻ ڦاسائجانءِ_ چاهي کڻي ڪھڙي بہ وڻندڙ غذا تنھنجي سامھون آندي وڃي. جيڪڏهن تون انھن ڳالھين تي عمل ڪندين تہ مڇيءَ جي روپ ۾ زندگي جا تون اهي عجائب ڏسندين جو عقل حيران رهجي ويندءِ.
”اهو چئي مڇي پنھنجي سواريءَ سميت سمنڊ جي تري ۾ غائب ٿي وئي ۽ مون جڏهن پنھنجي جسم تي نظر وڌي تہ اهو ڏسي ڏاڍو خوش ٿيس تہ آئون مڇي بڻجي ويو هوس. منھنجي جسم تي چلڪندڙ ۽ لسا ڇلر نڪري آيا هئا ۽ سونھري روپي رنگ سان منھنجو جسم چمڪي رهيو هو. آئون بيحد رفتار ۽ ڦڙتيءَ سان ڍنڍ ۾ تري رهيو هئس ۽ نھايت خوش هوس.“
پوڄاريءَ پنھنجي دلچسپ ڪھاڻي جاري رکندي چيو: ”مون ڍنڍ ۾ ترڻ شروع ڪري ڏنو ۽ ڪيترائي خوبصورت هنڌ، ٽڪريون ۽ اونھيون ماٿريون ۽ ٻيٽ جيڪي ميلن ۾ پکڙيل هئا، انھن کي ڏسي ڏاڍو خوش ٿيس. سج جا ڪرڻا جڏهن ڍنڍ جي مٿاڇري سان ٽڪرائي چمڪيا ٿي تہ آئون حيران ٿي ويس ٿي. ڪيڏو نہ خوبصورت نظارو لڳو ٿي. مڇين جي رنگ سج جي ڪرڻن ۾ چمڪي عجب نظارو پيش ڪيو ٿي. ڍنڍ جي ڀر ۾ بيٺل وڻن ۽ جبلن جو عڪس ڍنڍ جي پاڻيءَ ۾ تمام سٺو لڳو ٿي ۽ اهي سڀ قدرتي نظارا پسي مون کي ڏاڍو مزو آيو ٿي.
”ڪڏهن ڪڏهن تہ آئون ترندي ترندي ڍنڍ جي ڪناري تي پھچي ويس ٿي ۽ ويجھڙائيءَ کان لنگهندڙ ماڻھن جا آواز منھنجي ڪنن ۾ آيا ٿي. مون پنھنجي زبان ۾ هنن کي ڪجهہ چوڻ چاهيو ٿي پر هنن کي ڀلا ڪٿي ٿي منھنجي زبان سمجهہ ۾ اچي. هنن کي ڪھڙي خبر تہ هڪ مڇي ڇا چئي رهي آهي. ڪڏهن ڪڏهن مون کي پاڻيءَ ۾ ننڊ بہ اچي وئي ٿي ۽ پوءِ ڪو ٻيڙيءَ وارو ڀر مان لنگهيو ٿي تہ هن جي چپوئن جي آواز تي منھنجي اک کلي پئي ٿي ۽ آئون ان ئي وقت اتان تري پري هلي ويس ٿي. رات جو چانڊوڪيءَ جو مزو ورتم ٿي. گهڻو مينھن وسڻ تي هيٺ تري ۾ هليو ويس ٿي. هزار هزار فوٽن تائين هيٺ هليو ويس ٿي ۽ اتي کيڏندو رهيس ٿي.
”ٽن ڏينھن تائين آئون زندگيءَ جو ڀرپور مزو وٺندو رهيس. ٽن ڏينھن جي ڊڪ ڊوڙ، راند روند ۽ ترڻ جي ڪري منھنجو پيٽ خالي ٿي ويو ۽ سخت بک محسوس ڪرڻ لڳس. اهو سوچي آئون ڪناري جي ويجهو اچي نڪتس. ڇو جو اتي مڙيئي ڪجهہ کائڻ جي شيءِ ملڻ جو آسرو هو. ان ئي ڏينھن بنشي مھاڻي پنھنجي مڇين ڦاسائڻ جي ڏور ڪنڍي سميت ڍنڍ ۾ وجهي رکي هئي.
”آئون بک ۾ پاھہ ٿي رهيو هوس ۽ بنشيءَ جي ڪنڍيءَ ۾ هڪ ننڍڙي مڇي لڳل هئي. مون کي هڪدم خيال آيو تہ ’پاڻيءَ جي بادشاهه‘ مڇيءَ کائڻ ۽ مھاڻي جي ڄار يا ڪنڍي جي ويجهو وڃڻ کان منع ڪئي هئي. ان کان علاوه مھاتما گوتم ٻڌ جو چيلو هجڻ ڪري مون لاءِ مڇي کائڻ حرام آهي. ان ڪري مون کي اوڏانھن هرگز نہ وڃڻ کپي. اهو سوچي آئون اتان لنگهي ويس پر ڪجهہ فاصلو هلڻ بعد مون کي بک اڃان بہ وڌيڪ ستايو ۽ ايڏي تہ تڪليف محسوس ڪيم جو بيان نٿو ڪري سگهان. مون سوچيو تہ جيڪڏهن آئون بنشيءَ جي ڪنڍيءَ ۾ ڦاسي بہ پيس تہ ڪهڙي وڏي ڳالھہ آهي. بنشي تہ پنھنجي گهٽيءَ جو ماڻھو آهي. هو مون کي سڃاڻي ان ئي وقت ڇڏي ڏيندو.
”دوست! ان وقت منھنجو دماغ بلڪل خراب ٿي چڪو هو، مون کي ذرو بہ خيال نہ آيو تہ بنشي پنھنجي پاڙي جي پوڄاريءَ کي هن نئين روپ ۾ ڪيئن سڃاڻي سگهي ٿو. بھرحال ٿيو قصو کٽائڻو. آئون وري واپس آيس ۽ هڪ ئي چڪ ۾ بنشيءَ جي ڪنڍي ۾ لڳل مڇي هڙپ ڪري ويس. پر تنھن هوندي بہ بک ختم نہ ٿي ۽ ساڳي وقت مون پنھنجو پاڻ کي ڦاٿل ڏٺو. ان ڳالھہ مون کي پريشان ڪري وڌو. بنشيءَ مون کي جهلي، ڇڪي کڻي ٽوڪريءَ ۾ وڌو. مون وات پٽي هن کي چيو: “اڙي چريا! آئون پاڙي جو پوڄاري آهيان. تون مون کي سڃاڻي نٿو. مون کي ڇڏ. مون کي ڇڏ.“
”آئون رڙيون ڪري هن کي ٻڌائيندو رهيس پر لڳي ٿو تہ بنشي کي منھنجو اکر بہ سمجهہ ۾نٿي آيو. هن ٽوڪرو مٿي تي کنيو ۽ توهان جي گهر ڏي روانو ٿيو. تو پنھنجي گهرجي ڏاکڻي ڪمري ۾ ويٺي راند کيڏي ۽ تنھنجي نوڪر بيٺي ناسپاتي کاڌي. جيئن ئي هن مون کي_ يعني چمڪندڙ مڇيءَ کي ڏٺو تہ هن جي وات ۾ پاڻي اچي ويو ۽ يڪدم بنشيءَ مھاڻي کان منھنجي قيمت ڪٿائي. توهان ٻنھي نوجوانن ورانڊي ۾ اچي مون کي ڏٺو. مون بيحد جوش ۾ اچي رڙ ڪئي: “ خدا جي واسطي مون کي ڇڏايو. آئون مڇي نہ پر پاڙي جو پوڄاري آهيان. ڇا توهان منھنجي شڪل نٿا سڃاڻو؟“
”توهان بہ منھنجي آواز ڏي ڪو ڌيان نہ ڏنو ۽ تاڙيون وڄائي خوشيءَ جو اظھار ڪيو ۽ آخرڪار بورچيءَ جي حوالي ڪيو ويس. هن مون کي رڌڻي ۾ کڻي وڃي هڪ ڊگهي ميز تي رکيو جتي هڪ وڏو ڪات بہ رکيو هو، جنھن سان گوشت کي ٽڪرا ٽڪرا ڪبو آهي. ڪات ڏسي آئون ڊڄي ويس.
”بورچيءَ ڪات کنيو ۽ منھنجي ڌڙ جا ٻہ حصا ڪري ڇڏيا. ان وقت مون کي ايڏي تڪليف رسي جو آئون بيان نٿو ڪري سگهان. ان سور کان منھنجيون اکيون کلي ويون ۽ ڏٺم تہ آئون هڪ جنازي جي صوررت ۾ بستر تي پيو آهيان.“
اها حيرت انگيز ڪھاڻي ٻڌي سڀ هڪ ٻئي جو منھن تڪڻ لڳا ۽ پوءِ سوڪيءَ چيو:
”مھاراج! اسان کي توهان جي ڳالھہ تي پورو پورو يقين آهي ۽ آئون سمجھان ٿو تہ توهان پاڻيءَ جي طلسمن جو جيڪو بہ سير ڪيو آهي، اهو بلڪل سچ ۽ صحيح آهي. جنھن مھل کان اسان اها مڇي ڏسڻ شروع ڪئي اسان کي هن جو وات واقعي چُرندو نظر آيو ۽ لڳو ٿي تہ هوءَ ڪجهہ ڳالھائي رهي آهي پر اسان کي ڪا بہ ڳالھہ ٻڌڻ ۾ نہ آئي. انھن ڳالھين مان لڳي ٿو تہ توهان واقعي مڇيءَ جي حالت ۾ هئائو.“
ان بعد پوڄاريءَ حڪم ڏنو تہ مڇيءَ جو باقي حصو ڍنڍ ۾ ڦٽو ڪيو وڃي. ان جي حڪم موجب بورچيءَ کان مڇيءَ جو باقي حصو وٺي وري پاڻيءَ ۾ اڇلايو ويو.
پوڄاري هاڻ روز بروز صحتمند ٿيڻ لڳو ۽ ان بعد هو وري مڇين جون پھرين کان بہ بھتر تصويرون ٺاهڻ لڳو. مڇين سان گڏ گڏ سامونڊي دنيا جا اهي خوبصورت نظارا پڻ جن جا هن کي ديدار نصيب ٿيا هئا.
چيو وڃي ٿو تہ پوڄاري جي مرڻ بعد هن جي ٺاهيل تصويرن جو وڏو ذخيرو هڪ اتفاقي حادثي ۾ ڍنڍ ۾ ڪري پيو ۽ ڪاغذ ۽ ريشم جي ڪپڙي تي ٺھيل جيڪي تصويرون مڇين جون هيون، اهي اتان غائب ٿي يڪدم پاڻيءَ سان وڃي مليون ۽ جيئريون ٿي هيڏانھن هوڏانھن ترڻ لڳيون.
(جپاني ڪھاڻي ”پوڄاري“ پوجتسيو مونو گاتري ڪتاب تان ورتل آهي. جيڪو ڪتاب جپاني ادب ۾ الف ليليٰ وانگر دلچسپ سمجهيو وڃي ٿو. ”پوڄاري“ ڪھاڻي جپاني ادب لطيف جو هڪ نادر نمونو آهي).