پوڙهي عورت ۽ سندس پٽ
بدقسمتيءَ سان ماءُ سخت بيمار ٿي پئي. هنن هن جو تمام گهڻو علاج ڪرايو، مھانگي ۾ مھانگي دوا وٺي ڏنائون ۽ تمام گهڻي خذمت چاڪري ڪئي، پر ڪو بہ فرق نہ آيو. ويتر سندن ماءُ موت جي ويجهو ٿيندي وئي. ائين ٿي لڳو ڄڻ هن جي جيئڻ جا ڏينھن پورا ٿي ويا هجن. اها حالت ڏسي هڪ ڏينھن ٽنھي پٽن پنھنجي ماءُ کان پڇيو: ”تون ڪا بہ اهڙي شيءِ کائڻ چاهين تہ اسان کي ٻڌاءِ.“
جهيڻي آواز ۾ سندن ماءُ وراڻيو: ”آءٌ نارا ناشي کائڻ چاهيان ٿي، جيڪا ڊگهن جبلن تي ٿئي ٿي.“
اهو جواب ٻڌي ٽئي ڀائر ٽٻيءَ ۾ پئجي ويا. هنن ضرور ٻڌو هو تہ نارا ناشي هڪ تمام مٺو ميوو ٿئي ٿو، پر انھن جبلن تي هڪ ديو رهيو ٿي ۽ اڄ تائين ان ميوي پٺيان جيڪو بہ ماڻھو ويو ٿي تہ واپس نٿي موٽيو. ان هوندي بہ ماءُ جي سڌ پوري ڪرڻ لاءِ هو وعدو ڪري نڪتا تہ نارا ناشي ضرور آڻيندا.
سڀ کان پھرين وڏو پٽ تيار ٿيو، جنھن جو نالو تارو هو. هو هڪ وڏو کارو کڻي جبلن ڏي روانو ٿيو. هو ڪجهہ عرصو هڪ جابلو رستي تان هلندو ويو. آخر هڪ وڏي ٽڪر وٽ اچي پھتو جتي هڪ پوڙهي مائي ويٺي هئي. پوڙهيءَ هن کان پڇيو_ ”اي جوان مڙس تون ڪيڏانھن ٿو وڃين_؟“
جواب ۾ تارو ٻڌايس: ”آءٌ پنھنجي پوڙهي ماءُ لاءِ نارا ناشي کڻڻ ٿو وڃان، پر مون کي اها ڄاڻ ناهي تہ اهو ميوو ڪٿان ملي سگهندو؟“
پوڙهيءَ خطري کان آگاھہ ڪندي ٻڌايس: ”شايد توکي خبر نہ هجي تہ انھن جبلن تي هڪ ظالم ديو رهي ٿو. جيڪڏهن تون اوڏانھن ويندين تہ بي رحم ديو توکي ماري ڇڏيندو. ان کان سٺو آهي تہ گهر موٽي وڃ.“
تنھن تي تارو وراڻيس: ”نھ. بنا ميوي جي موٽڻ ڏکيو آهي. آءٌ پنھنجي ماءُ سان وعدو ڪري نڪتو آهيان.“
تنھن تي پوڙهيءَ ڪجهہ سوچي کيس چيو:”جيڪڏهن اها ڳالھہ آهي تہ پوءِ منھنجي ڳالھہ ٻڌ. هتان کانپوءِ ڪجهہ فاصلي تي رستو ٽن پيچرن ۾ ورهائجي ويندو، اتي ٽي سر جا ڪانا پوکيل هوندا. تکي هوا ۾ جنھن طرف هو لڏي رهيا هجن، تون اهو رستو وٺجانءِ.“
پوڙهيءَ کان موڪلائي تارو جبلن ڏي هلڻ لڳو. پوڙهيءَ جي چوڻ مطابق هڪ هنڌ واقعي رستو ٽن راهن ۾ ورهائجي ويو. اتي ڪيترائي سر جا ڪانا لڏي رهيا هئا، پر جنھن رستي ڏي اهي جهڪي رهيا هئا، سو تمام سوڙهو هو، ڏنگو ڦڏو ۽ کڏن کوٻن وارو هو. تارو کي پوڙهيءَ جي ڳالھہ ياد هئي پر هن دل ۾ سوچيو: ”آءٌ کڻي ڪھڙو بہ رستو اختيار ڪريان، ان سان ڪھڙو فرق ٿو پوي. سٺو تہ اهو ٿيندو جو ڪنھن صاف سٿري رستي تي هلان.“ سو هو ان رستي تان هلڻ لڳو، جيڪو ٻين کان وڌيڪ ويڪرو ۽ کليل هو. انھيءَ وقت هڪ ڪانگ اڏامندو مٿان اچي لنگهيو ۽ تارو کي چوڻ لڳو: ”تو لاءِ بھتر ٿيندو تہ هن رستي تان نہ هل.“ پر تارو، ان ڏي بہ ڪو ڌيان نہ ڏنو ۽ انھيءَ رستي تي هلندو هليو. جلد ئي هو هڪ اهڙي وڻ وٽ اچي نڪتو جيڪو ڳالھائي رهيو هو. هن تارو کي چيو: ”تارو! جيڪڏهن تون هن رستي تان هلندين تہ توکي پڇتائڻو پوندو.“ تارو وڻ جي نصيحت تي بہ عمل نہ ڪيو ۽ اڳتي وڌندو هليو. اڃا هو ٿورو ئي پري مس ويو تہ ڇا ڏسي تہ هڪ تلاءُ آهي، جنھن جو پاڻي بلڪل ماٺو آهي، جنھن جي ٻي ڪنڊ تي نارا ناشي جو وڻ بيٺو آهي.
تارو خوشي وچان تلاءُ جو ڪنارو ڏئي، ان وڻ ڏي ڊوڙڻ لڳو، پر جيئن ئي تارو جو پاڇو ان تلاءُ ۾ پيو تہ ان سان گڏ بيٺل پاڻيءَ ۾ ڄڻ زلزلو اچي ويو. وڏيون وڏيون لھرون ۽ ڪُن ٺھي پيا. پوءِ هڪدم هڪ ديو جيڪو ان تلاءُ جو چوڪيدار هو، پاڻيءُ مان ٻاهر نڪري تارو کي ڳڙڪائي ويو.
هوڏانھن تارو جا ڀائر ڪيترن ڏينھن تائين تارو جو انتظار ڪندار هيا. انتظار ڪري ٿڪجي پيا تہ پوءِ ٻنھي فيصلو ڪيو تہ هاڻ ٻيو ڀاءُ، جنھن جو نالو جيرو هو، اهو جبلن ڏي وڃي ۽ نارا ناشي آڻي، جيتوڻيڪ جيرو پنھنجي سفر تي روانو ٿيو، پر بدقسمتي سان ان سان بہ ساڳيون حالتون پيش آيون، جيڪي تارو کي اچي چڪيون هيون. هن بہ پوڙهيءَ جو چيو نہ مڃيو ۽ نيٺ ديو کيس ڳڙڪائي ويو.
آخرڪار سڀ کان ننڍو ڀاءُ سفر لاءِ تيار ٿي نڪتو. هن جو نالو سابورو هو. هو بہ انھن جبلن ڏي روانو ٿيو، رستي تي کيس ساڳي پوڙهي ملي، جنھن کي هن ٻڌايو تہ هھڙي طرح سندس ٻہ ڀائر ماءُ لاءِ ناراناشي ميوو آڻڻ لاءِ نڪتا هئا، پر واپس نہ آيا. تنھن تي پوڙهيءَ ٻڌايس _ ”هنن منھنجو چوڻ نہ ورتو. ان ڪري انھن سان هي حال ٿيو. تو لاءِ بھتر ٿيندو تہ منھنجي ڳالھہ تي عمل ڪر.“ اهو چئي هن سابورو کي هڪ تلوار ڏني ۽ رستن بابت سمجهائي کيس روانو ڪيو.
سابورو جڏهن ان جاءِ تي پھتو جتان ٽي رستا ڦٽا ٿي، تہ جنھن طرف اهي ڪانا جهڪي رهيا هئا، ان سوڙهي ۽ ڏکئي رستي تان هلڻ لڳو. ايتري ۾ هڪ ڪانگ پري کان اڏامندو آيو ۽ هن جي اچي رهنمائي ڪئي تہ متان رستو نہ ڀلجي، ائين هلندي هلندي هو هڪ چشمي وٽ اچي پھتو، جنھن مان نارا ناشي جو هڪ ميوو وهندو نظر آيس. اهو ڏسي هو ڏاڍو خوش ٿيو ۽ سندس همت وڌي، هو چشمي جي پاڻيءَ سان گڏ گڏ هلڻ لڳو. تان جو هن کي نارا ناشي جاڪيترائي وڻ نظر آيا، جنھن جي پٺيان هڪ تمام وڏو تلاءُ هو، جنھن جو پاڻي صفا ماٺو هو.
سابورو خوشيءَ وچان نارا ناشي جي وڻن ڏي ڊوڙڻ لڳو تہ هوا سوساٽ ڪندي کيس ٻڌايو: ”جيڪڏهن تون اتر طرف کان وڻ تي چڙهندين تہ تنھنجو پاڇو تلاءُ ۾ پوندو ۽ تلاءُ جو چوڪيدار ديو توکي ڳڙڪائي ويندو. پر جيڪڏهن ڏکڻ پاسي کان چڙهندين تہ ڪير بہ تنھنجو نالو نہ وٺندو.“
سابورو اهو ٻڌي ڏکڻ پاسي کان وڻ تي چڙهي ويو ۽ ڍير نارا ناشي ميوو پٽي ورتو، پر جنھن وقت هيٺ لھي رهيو هو تہ ڀُل ۾ هن هڪ اهڙي ٽاري تي پير رکيو، جنھن جو پاڇو تلاءُ تي پيو ٿي. ۽ پوءِ لھرن منجھان هڪ ديو ٻاهر نڪري آيو. هي تارو ۽ جيرو وانگر سابورو کي بہ ڳڙڪائڻ وارو هو تہ جلدي ۾ سابورو پوڙهيءَ واري تلوار ڪڍي ديو کي وهائي ڪڍي. ديو زخمي ٿي پيو ۽ دانھون ڪرڻ لڳو. ٿوري دير ڦٿڪڻ بعد هو هميشہ لاءِ ماٺ ٿي ويو. هن جي مرڻ سان پاڻي پنھنجي اصلي حالت ۾ اچي ويو.
جڏهن ديو مري ويوتہ سابورو کي سندس پيٽ مان ڪجهہ آواز ٻڌڻ ۾ آيا، هن اڳتي وڌي ديو جو پيٽ چيريو تہ منجهائنس سندس ڀائر تارو ۽ جيرو ٻاهر نڪري آيا. سابورو ٻنھي ڀائرن سان ملي خوش ٿيو ۽ پوءِ پنھنجو پنھنجو کارو نارا ناشي ميوي سان ڀري ٽئي ڄڻا گهر ڏي روانا ٿيا. گهر پھچي هنن نارا ناشي جو کارو پنھنجي بيمار ماءُ اڳيان رکيو ۽ جيئن ئي هن نارا ناشي کاڌو تہ سندس بيماري ختم ٿي وئي ۽ هوءَ چاق چڱي ڀلي ٿي پيئي. ان کانپوءِ هو ٽئي وري پنھنجي ماءُ سان گڏ کل خوشي ۾ رهڻ لڳا.